Bemoediging, maar hoe?

Bemoediging.

Dat is iets wat we allemaal kunnen gebruiken, tenminste, dat neem ik aan. Al is het op verschillende gebieden maar moed, of een beetje méér ervan, is nooit overbodige luxe.

Alles is betrekkelijk, dat ontdek je als er ineens iets is wat het leven stil legt. Zo brak ik voor de kerst onverwachts mijn been. En zo had ik andere feestdagen dan verwacht. De betrekkelijkheid heeft iedereen dit jaar wel ervaren, al is het op verschillende manieren.

Ikzelf denk terug aan vorig jaar rond deze tijd dat we ons 'paasproject' moesten afbreken waar we met ons koor mee bezig waren. Zo lang is het al geleden dat onze levens ingrijpend veranderden.

Volgens mij zou ik ook nog naar de Mattheus Passion, en ook dat werd gecanceld, dat is me zelfs helemaal ontschoten hoe het precies zat. Maar, 'volgend jaar zou het vast weer kunnen' zo hielden we elkaar voor.

Allerlei regels werden ingesteld om te voorkomen dat er heel veel mensen ziek zouden worden. En werd van hogerhand besloten dat ook het maatschappelijke en sociale leven als het ware stilgezet werd. Naar men zei voorlopig.

En ik vond het in die zin een moeilijk jaar, dat ik al vermoedde dat het niet zomaar over zou zijn met waar we nog steeds in zitten. En dat niet omdat ik zo nodig mijn eigen leven wil blijven leiden, maar omdat ik mensen bang zie zijn. Bang om ziek te worden, ouderen die zichzelf al een jaar opsluiten uit angst... jongeren bang om anderen te besmetten. Dus maar geen menselijk contact meer.

Maar ook dat restaurants en andere bedrijven het niet meer vol houden kan mij aangrijpen. Psychische nood die de pan uitrijst. Maar zeker ook dat mensen niet meer naar kerk of samenkomst kunnen, niet mogen zingen. God niet samen kunnen prijzen. Ons koor weet ook nog niet hoe het verder gaat en we doen online wat - maar het is surrogaat.

In deze situatie hebben we allemaal moed nodig. Ook als we er zo verschillend in kunnen staan. De één zegt: "fijn dat we nog even aan de veilige kant blijven, ga vooral nog niet weer naar de kerk, en zingen, niet doen. Dan kunnen we straks weer gewoon verder met ons leven."

En anderen, ook gelovigen, zeggen iets anders, dat ze niet denken "dat het ooit nog weer zal worden zoals het was", al is dat wel hun wens. 

Ik denk dat ieder herkent dat er verschillende invalshoeken zijn hoe mensen omgaan met deze crisis. En dat het lastig kan zijn als je tegenover elkaar lijkt te staan. Wat de één dan de goede bescherming vindt om straks weer verder te kunnen, is voor de ander iets heel moeilijks wat niet echt oke is.

Verdeeldheid, het is niet van God.

Wat is nu de bemoediging, de hoop?

Hoe je ook kijkt naar wat nu in de wereld speelt, en wat wel heel dichtbij kan komen qua impact, het zijn vaak de zichtbare dingen waar we ons druk over maken. Die zijn niet onbelangrijk, dat bedoel ik er niet mee. Gezondheid, je baan, je vrij kunnen bewegen in het dagelijks leven, veilig zijn voor gevaren.... het kan ons erg bezighouden want er is veel onzeker geworden. Ook als je dan aan je kinderen denkt die nog een heel leven voor zich hebben.

Ikzelf moet steeds weer erbij stilstaan dat wat we om ons heen zien, niet het enige is. Voor iedere gelovige geldt dat er achter het zichtbare nog iets anders ligt: de onzichtbare dingen. Die zijn niet tijdelijk maar eeuwig!

Dat geeft een heel ander perspectief, en mogen we weer opnieuw beseffen dat Jezus bij ons is, en Hem niets uit de hand loopt.

Hij zal - naar wat ik geloof - snel terugkomen. Dan zal wat nu nog onzichtbaar is, werkelijkheid worden.

We hoeven gelukkig niet zelf te strijden voor de wereld 'die in de verkeerde richting drijft', en ook is het niet de regering waar we onze hoop op hebben te stellen.
Je kent vast het beeld van Daniel met het gouden hoofd. Aan het eind van dat visioen komt een steen zonder mensenhanden los en rolt naar beneden. Het beeld wordt van z'n lemen voeten gegooid en vernietigd; de steen vult uiteindelijk de hele aarde.

Wij zien nu in de wereld de macht van overheden en aardse rijken. Maar het zal niet lang meer duren dat er zónder onze menselijke inspanning(!) een ander Koninkrijk zal zijn, nu nog onzichtbaar, maar een Koninkrijk wat (dan zichtbaar) eeuwig zal duren.

Laten we vanaf nu leven terwijl we "verwachten de zalige hoop en de verschijning van de heerlijkheid van onze grote God en Heiland, Christus Jezus" Titus 2: 13,