Slechts op bezoek ...

Monopoly, een spel wat wij ook hebben en wat we vroeger veel speelden. Het gaat over geld verdienen, straten kopen, huizen en hotels zetten en dan hopen dat je wint. De meeste kans daarvoor had je als je Kalverstraat kon bemachtigen - maar ook een andere straat waar je naartoe werd gestuurd via een 'kanskaart' was niet gek, want als iemand er dan op terecht kwam en je had er al een paar hotels op staan, dan was de winst binnen handbereik.

Als je pech had stuurde zo'n kaart je naar de gevangenis, dat betekende minstens drie beurten overslaan en geld betalen om er weer uit te kunnen. En de rest van de spelers kon lekker doorspelen. Het gedeelte "Slechts op bezoek" was dan bestemd voor het poppetje wat dan toevallig net moest stoppen bij het vakje van de gevangenis.

Slechts op bezoek ... het klinkt alsof het niks voorstelt: 'alleen maar' op bezoek zijn. En op een bepaalde manier blijft het ook heel afstandelijk, want het betreffende poppetje mag de volgende beurt weer vrolijk verder, en op het plaatje zit de gevangene nog steeds achter de tralies, opgesloten.

Deze uitdrukking van monopoly kwam ineens in mijn gedachten toen ik vandaag werd bepaald bij de tekst: Ik was ziek en u hebt mij bezocht... blijkbaar iets wat belangrijk is in de ogen van Jezus, dat we dat doen: onze broeders en zusters die in moeilijke omstandigheden zijn niet vergeten maar actief naar hen op (be)zoek gaan. Want wat u aan de minste van mijn broeders hebt gedaan, dat hebt u aan Mij gedaan, zegt Jezus daar in Mattheus 25.
En dat zijn in dat gedeelte de zieken, de mensen die gebrek aan kleding hebben, de hongerigen, hen die in de gevangenis zitten.

Maar ook is dat onze opdracht omdat we als gelovigen bij elkaar horen, en als één lid lijdt, lijden alle leden mee. Tenminste ... dat is de bedoeling maar is het ook zo in de praktijk? De mensen die lijden, zijn we echt met hen begaan?

Verbinden

Wat mij vandaag ineens raakte bij de tekst: Ik was ziek en u hebt mij bezocht, is dat het zieken en mensen die niet ziek zijn, met elkaar verbindt.
En dat verbinden hebben zieken zo nodig - ook in de andere betekenis, van het verbinden van de 'wonden' die hen zijn toegebracht in hun ziek-zijn. Door het onbegrip wat ze tegenkomen en de eenzaamheid die ook daardoor, steeds groter wordt. 
Want mensen komen steeds minder langs als het moeilijker wordt en er geen zicht is op verbetering. Omdat hun eigen leven dóórgaat. Zoals de poppetjes bij monopoly die maar doorlopen en hopelijk zoveel succes hebben, dat de duurste straten (met huizen, hotels en daardoor veel geld) hen ten deel zullen vallen.

En zo wordt iemand die al zo láng ziek is (ja, ja, dat weten we al jaren ...) als vanzelf door zijn omgeving geïsoleerd - net als het poppetje wat bij monopoly in de gevangenis terecht is gekomen en niet meer verder kan.
Niet meer gezien en dus niet meer gevraagd ... de anderen hebben het te druk met het spel verder spelen. En te winnen als het zou kunnen. 

Zo kom ik op de tekst die ook in het zelfde Bijbelgedeelte staat, Ik was in de gevangenis ... zoals bij iemand die de letterlijke afbraak van zijn lichaam elke dag ervaart, ook eigenlijk het geval is; hij zou van alles willen, maar kan het niet meer, zijn lichaam is als een gevangenis die hem vasthoudt. En dan komt er: en u hebt naar mij omgezien.

Toch is een zieke niet een zielig persoon waar je vanuit je christenplicht zo nodig langs moet gaan. Dan ben je inderdaad 'slechts op bezoek', om weer te gaan na wat praatjes over het weer en de opmerking 'je woont hier wel aardig'. En bij de deur iets in de trend van: 'Kop op, morgen zal het vast wel weer wat beter gaan.'

Ik heb ervaren dat het God is die iemand op je pad brengt, en dan is het geen eenrichtingsverkeer, maar mogen we als gelovigen elkáár opbouwen en elkáár vertroosten en bemoedigen. En is een zieke iemand waarvan ik net zo veel ontvang als dat ik (blijkbaar) geef door gewoon er te zijn en te luisteren.

Mee-lijden

Dan wordt het van 'slechts op bezoek', tot het

Lijdt met de gevangenen, alsof u samen met hen in de gevangenis zat 

en om de mishandelden als om mensen die net zo'n lichaam hebben als u. (Hebr. 13: 3)

Lijdt dan ook met de zieken mee als mensen die toch ook een lichaam hebben, want wat zou jij voelen als je in hun schoenen stond? En sta jezelf toe betrokken te worden in de strijd die zij dagelijks voeren om hun situatie steeds maar weer, over te geven en te aanvaarden.

Foto Peter de Mooij

En zie ik nu in de praktijk van hun leven, dat het in het leven ten diepste niét gaat om het winnen van het 'spel', maar dat in verlies - het buiten spel gezet zijn door een ziekte of ook andere moeilijke omstandigheden, én dat willen aanvaarden, juist daarin de grote winst zit.

Want wie zijn leven behouden wil in deze wereld, zal het verliezen, maar wie zijn leven verliezen wil terwille van Mij, die zal het juist vinden, is wat Jezus zijn discipelen al voorhield. 
Al win je het 'spel', ja, zelfs de hele wereld, het baat je niets.

Ja, ik voel mij bevoorrecht die waarheid te zien en te ervaren. En is het lijden, waar mensen geen aandacht aan schenken en het zelfs niet zien, tóch en misschien juist dan, tot verheerlijking van God.

Dat we als gelovigen meer durven méé te lijden met de lijdenden, (eigenlijk zoals Jezus ook voor ons naar de aarde kwam om in onze ellende te delen) en zo als Gods handen en voeten voor hen te kunnen zijn...

Om het te zeggen met het laatste couplet van een bekend kinderliedje:

Toen ik ziek was ben jij mij komen helpen

Ik was gevangen, jij ging niet bij mij vandaan

En wat je ooit gedaan hebt aan de minste van mijn broeders

zegt Jezus

dat heb jij aan Mij gedaan....