Let me rest in winters arms
With my coat around my shoulder - keeps me warm
Well I'm thinking of the hours we spend
Just changing with the season
And the reason for the calm before the storm
Goodbye october
Have the leaves already fallen
I don't mind the whistling wind around my door
Am I happy just to touch the snow
Or watch the meadows changing
Rearranging all the things we did before
Goodbye october
Did we see the colours change
Are we all too busy rushing through the year Are we making time for Jesus And the things He wants to teach us Can He reach us, do we really want to hear *)
Hello forever
Let me rest in Jesus' arms
With His love around me I can reach the skies
Well I wonder as the seasons turn
And autumn slowly breaking
Are we waking with His summer in our eyes
With His summer in our eyes
Tekst en muziek: Adrian Snell
***********
Een mooi lied over de seizoenen... oktober is voorbij.. En alhoewel we hier nog lang niet in de armen van de winter zijn beland - met nog prachtige temperaturen - is het wel zo dat de tijd steeds verder gaat en je daar soms ineens bij wordt bepaald. En de vraag die in het lied ook wordt gesteld, is al vaker over nagedacht..
Are we making time....
" De tijd, die immers nooit meer terugkeert, is het kostbaarste goed, waarover wij beschikken. Wanneer we terugblikken op het verleden verontrust ons daarom steeds weer de gedachte, dat we wellicht onze tijd verloren hebben. Verloren tijd - dat is tijd waarin wij niet als mens geleefd hebben, geen ervaring opgedaan, niet geleerd, gewerkt, genoten nog geleden hebben.
Lege tijd dus, zonder inhoud".
- Dietrich Bonhoeffer, in zijn boek: Verzet en overgave -
for Jesus ...
and the things He wants to teach us
En ik zou eraan toe willen voegen: de tijd waarin we alleen maar bezig zijn geweest met onszelf en daardoor ons leven van alledag niet hebben geleefd zoals de Heer het gewild zou hebben, is verloren tijd. Hij wil ons leren hoe we onze weg te gaan hebben en dat kan in grote dingen zitten maar ook in de juist zo gewone, alledaagse dingen. Wie veracht de dag der kleine dingen? is een mooie tekst die aangeeft dat God ons ziet in wat voor omstandigheid ook.
can He reach us? Do we really want to hear
is een vraag die 'noopt' tot zelfonderzoek. Wat is er bij mij waardoor Hij mij (even) niet bereikt? Waar zijn we druk mee, rushing trough the years...willen we ook horen wat Hij ons zegt?
Goed om eens letterlijk en figuurlijk bij die vraag stil te staan en dat allemaal naar aanleiding van de wisseling van de seizoenen...
Als ik aan Jona denk is het eerste wat me te binnen schiet dat dit één van de eerste geschiedenissen is die het loodje legt als mensen (gaan) twijfelen aan de historische betrouwbaarheid van de bijbel. En dat is ook wat ik lees op Wikipedia
Natuurlijk, het is een wonderlijk verhaal en er gebeuren dingen die toch alleen maar in verhalen mogelijk zijn. Wanneer eet een vis namelijk een mens op die dan ook nog drie dagen in de buik overleeft en dan weer levend aan land wordt gespuugd? Net een sprookje maar natuurlijk met een mooie boodschap.
Maar toch: Jezus Zelf haalt Jona aan in het Nieuwe Testament... en zijn drie dagen in de buik van de vis zijn een heen wijzing naar Hemzelf: drie dagen en nachten zal Hij in het hart van de aarde zijn...
En ook de mannen van Ninevé de grote stad - in dit gedeelte in één adem genoemd met Salomo en de koningin van Sheba - zij bekeerden zich op Jona's prediking... Als een aansporing om je te bekeren als toehoorder van Hem, die méér is dan Jona.
De geschiedenis
Jona is eigenlijk een heel realistisch boek omdat we toch allemaal wel herkennen dat we niet direct ja-knikken als God ons een opdracht geeft. En het eerste wat Jona doet is wegvluchten want naar Ninevé gaan zag hij helemaal niet zitten. En daar bij Jaffa ligt zomaar een schip klaar. Zo kunnen wij onszelf ook wel eens voor de gek houden als we iets niet willen; een andere weg lijkt open: 'het schip ligt klaar' en je kunt zo mee aan boord. Maar als je weet van God weg te vluchten, zal het niet goed uitpakken al lijkt het nog zo voor de hand te liggen.
En inderdaad komt er een storm, de halve lading is al overboord gegooid maar het heeft niets geholpen. Wat me opvalt is dat de bemanning van het schip door Jona's ongehoorzaamheid in moeilijkheden worden gebracht, ongelovigen ondervinden de gevolgen van een gelovige die niet wil doen wat God van hem vraagt. Dat is een slechte zaak zouden we zeggen. En het lot viel op Jona... En ineens heeft hij de kans om te vertellen wat er aan de hand is en hij doet het! Het is nooit te laat om te getuigen van je geloof - al moest Jona erbij vertellen dat hij niet wilde luisteren en dat zij door zijn gedrag nu in de problemen zaten. En hij neemt de consequenties: Gooi mij maar overboord. En de storm gaat liggen, hé dat hebben de andere opvarenden toch op moeten merken. Ja, dat klopt, ze gaan zelfs de Heer aanroepen, wat een mooi gevolg van een ongehoorzame actie.....
En dan stuurt de Heer een grote vis. Die moet gewoon luisteren, heeft niets in te brengen (zoals Jona wél de mogelijkheid nam een andere kant op te gaan.) En Jona wordt opgeslokt, zit drie dagen en nachten in de buik van die vis, wordt daarna aan land gespuwd. Hij heeft wel wat te denken gehad die drie dagen - en waar hij toe kwam lees je in Jona 2. Een mooi gedeelte wat je eigenlijk niet zo kent als je Jona alleen kent van de bijbelse geschiedenis op school. En God sprak tot de vis... Hij maakt persoonlijk een einde aan de beproeving, het donkere dal van de dood... waar Jona dacht dat de levensadem hem zou verlaten maar God hem redt. Hierin is Jona een type van de Here Jezus, dat kan dus ook als die persoon het er verder in zijn leven niet zo geloofwaardig afbrengt.
Dan wil hij wel naar Ninevé - die drie dagen donkerheid, het afgesneden zijn van de gewone wereld, heeft dan toch resultaat. En daar ben je niet zomaar, het is een hele reis. En daar aangekomen is Ninevé nogal aan de maat, je hebt alleen al drie dagen nodig om er doorheen te lopen....
Dit is Jona's nieuwe begin en het lijkt nu allemaal goed te komen. Dat komt het ook wel met Ninevé maar Jona is nog aardig zelfzuchtig. Eigenlijk wil hij graag dat de stad wordt omgekeerd - een echte actie vanuit de hemel, zoals bij Sodom en Gomorra - alleen: de mensen bekeren zich. Dat valt hem tegen... al zijn werk voor niks! Jona is hier eigenlijk meer als een soort wraaknemende God, juist zoals ongelovigen Hem vaak zien. Maar deze geschiedenis laat zien dat God liefde is - al is er bekering nodig om het oordeel te ontlopen.
God gaat nu niet preken maar doet iets anders: de wonderboom die in één nacht opschiet, en daarna verdort - want Hij beschikte deze keer een klein diertje: een worm. Wat vervelend want Jona kon er net zo mooi in de schaduw zitten om in alle rust te kijken hoe Ninevé verwoest zou worden... Maar nee, het feest gaat niet door, de stad blijft gespaard. De boom verdort... en Jona moppert daar flink op.
Lessen
Het is hier niet duidelijk of Jona nu Gods les oppakt. Hij zegt wel dat hij wist dat God groot is van goedertierenheid en trouw, maar alleen als smoes om aan te geven dat hij eigenlijk niet die grote reis had hoeven ondernemen. Maar als God zonder meer de stad had gespaard, had Hij de zonde als het ware goedgekeurd.. het laten bestaan... maar daarvoor was het nog niet de tijd in het OT, zoals Hij nu in deze genadetijd de zonde laat bestaan - al bewijst Hij na bekering op de prediking van Jona de hele stad genade.
In het laatste vers wordt Jona als het ware de mond gesnoerd. God legt daar het accent op een aspect waar mensen vaak moeite mee hebben: dat er zoveel onschuldige kinderen zijn die aan allerlei ellende blootstaan en zelfs sterven. Kleine kinderen en veel vee worden expliciet genoemd als reden om de stad te willen sparen. Honderdtwintigduizend mensen, die het onderscheid niet kennen tussen hun rechterhand en hun linkerhand lijkt me een omschrijving voor die mensen die nog niet het verstand hebben om verschil tussen rechter en linkerhand te weten: jonge kinderen nog zonder eigen verantwoordelijkheid maar ook mensen zonder (bepaald) verstandelijke vermogen. God ziet hen en kent hen. Ook al die kinderen in Afrika die de hongerdood sterven, alle onschuldige babies die zelfs vóór de geboorte al worden gedood. O.a. op grond van deze tekst geloof ik dat zij nog geen verantwoording van daden af kunnen leggen en dat ook niet hoeven. Hun zonden zijn in 'onwetendheid gepleegd' en ook daar had je een offer voor in Israël: het zondoffer. Dat zondoffer is een aspect van Jezus' offer aan het kruis, ook met terugwerkende kracht genoeg voor al die onschuldige mensjes die jong sterven... dat zij gered zijn.
In dit bijbelverhaal zie je duidelijk dat God het volledige overzicht heeft. Opvallend en ook wel herkenbaar vind ik dat Hij bijna nog het 'drukst' is (menselijk gezegd), met eigenwijze gelovigen die hun eigen weg gaan, weer teruggebracht moeten worden en vervolgens nog hun eigen oordeel klaarhebben over wat er moet gebeuren.
En toch wordt door de prediking van zo'n profeet een hele stad gered. Onvoorstelbaar!
We kennenbijna allemaal bepaalde bijbelverhalen of we nu gelovig zijn of niet. Misschien had je vroeger op school een meester of juf die zo mooi kon vertellen dat je er speciale herinneringen aan hebt, ik wel. :) Ook zit het in onze 'christelijke cultuur' - of wat daar nog van over is ... een reden om je kind nog naar een christelijke school te sturen (al heb je zelf niet veel meer met geloven) want zo leren ze toch de verhalen die ik zelf nog ken, waar natuurlijk ook een goede moraal inzit.
In Zwolle kon je dit voorjaar stemmen op je favoriete Bijbelverhaal. De meer dan 5000 stemmen zijn inmiddels allang geteld en elke maand van september tot juni, wordt een gekozen verhaal bekendgemaakt. En hoewel ik al een maand achterloop en de verhalen van oktober en november inmiddels ook bekend zijn, vond ik het idee om elke maand een blogje te wijden aan het betreffende verhaal, té aardig om te laten liggen.
Voor mezelf vind ik het ook leuk om te kijken naar wat ikzelf eigenlijk pas láter in de geschiedenissen heb gevonden - en misschien zie ik nog wel nieuwe dingen - want de droge feiten kennen de meeste mensen natuurlijk wel.
Mijn eigen kinderen heb ik altijd veel muziek laten horen waarbij bijbelverhalen ook vaak het onderwerp waren. Tegenwoordig gaat dit zelfs wel omgekeerd en laten ze míj wat horen... Wie weet vul ik m'n blogjes daar nog mee aan.
Klik hier voor mijn eerste blogje in deze reeks waarin ik wat over Jona vertel.
Deze geschiedenis is namelijk het bijbelverhaal wat op de tiende plaatst is geëindigd. Hier het verhaal dat op de negende plek staat: Adam en Eva.
En hier lees je over Jozef, het verhaal op de zevende plek
Op de zesde plek (hier) gaat het om de gelijkenis van de Barmhartige Samaritaan,
De gelijkenis van de verloren zoon staat hier op de vijfde plek en is daarmee ook één van
Vrijdagavond moest ik even op pad, mijn zoon wegbrengen naar een jeugdweekend. Het was niet ver maar om het zelf ook eens te leren, leek het me handig de navigatie te gebruiken; zaken die ik meestal overlaat aan mijn echtgenoot. Maar goed, ik ging nu weg en wist niet exact waar ik moest zijn: een uitgelezen gelegenheid om het uit te proberen want écht verdwalen zat er toch niet in: alleen even de IJssel oversteken en vervolgens ergens een paar keer afslaan ... Kon niet missen. En om helemaal efficiënt te zijn nam ik nog twee kinderen mee om daarná voor hen schoenen te gaan kopen in het stadje Hattem zelf - in de bekende winkel waar ik vaker kom. In de auto was het erg gezellig (verhalen over het halen van je rijbewijs en hoe lang dat wel niet kan duren) vandaar dat ik de juiste afslag die de navigatie mij opdroeg in te slaan, net miste. Dat is namelijk ook nog een kunst als je het niet gewend bent: nagaan welke zijweg er precies wordt bedoeld als de route 'afslaan' laat zien. Oh ja, dat weggetje waar je net voorbij bent...
Maar navigaties hebben de aardige eigenschap dat ze op elke misser voorbereid zijn en geduldig gaan: 'herberekenen, herberekenen...' Dus nam ik de eerstvolgende afslag en kwam inderdaad zonder problemen aan op 'bestemming bereikt'.
Toen ik weer vertrok na jeugd en bagage te hebben afgeleverd, ging ik op weg naar de schoenenwinkel. Tenminste dat dacht ik! Want die weg was toch wel érg lang en de Veluwe aardig groot. Het werd al donker en ik kwam voor mijn gevoel steeds verder van de bewoonde wereld, bocht na bocht dieper het bos in en herinnerde me een artikeltje over wolven die er recentelijk waren gesignaleerd. :) Toen ik in de verte een bordje Heerde zag, leek me het toch beter de navigatie aan te zetten, een adres te verzinnen en tikte in: Gelderse dijk... Gelukkig, dat werkte goed, en na deze onverwachte site seeing Veluwe by night, arriveerde ik eindelijk in de buurt van het centrum van Hattem. Ook niet echt mijn hobby om in het donker in allerlei smalle straatjes te belanden maar gelukkig was ik wel vlakbij waar ik moest wezen. En naar huis was een makkie: navigatie aan op 'thuis' (al ingeprogrammeerd) en ik kon bijna ophouden met nadenken. Zo kwam mijn reis uiteindelijk toch nog (oh ja, zelfs met schoenen voor beide kinderen) tot een goed einde.
bekijk hier mijn Veluwe-by-night-route
Dit technische snufje van de moderne tijd is wel een uitkomst en de geestelijke toepassing ligt natuurlijk voor de hand. Dat ik het er toch even over ga hebben was dat het nu in de praktijk z'n nut bewees, en het iets illustreert waar ik in m'n eigen leven wel dingen van herken. Namelijk dat God een weg voor ons heeft in ons leven... er een route is die we mogen volgen om op de plaats van bestemming te komen. Als we elke dag met Hem leven, er bij stil staan wat Hij graag wil wat we zullen doen door in Zijn woord te lezen... Maar dat het desondanks niet altijd zomaar duidelijk is welke richting je moet kiezen. Toch zegt de Heer nooit: 'Ok, ik wilde dat je hierheen ging maar je rijdt alweer voorbij de juiste afslag en helaas zal je bestemming nu niet in zicht komen...' Hij hoeft zélfs geen nieuwe route te berekenen maar heeft het volledige overzicht. Wel geeft Hij je wel eens het advies: 'Indien mogelijk: Keer om!' Maar zet je niet onder druk.
En misschien ben je in moeilijke omstandigheden, omdat je ooit een verkeerde weg in bent geslagen - is er zelfs een 'wolf' in de buurt... - weet je niet meer waar je naartoe moet. Misschien heb je je navigatie wel even uitgezet (zoals ik deed, omdat ik het verder wel wist) en denk je het alleen wel af te kunnen, maar dwaal je voor je gevoel steeds verder in het donker, het bos in... Dan zal Degene met het volledige routeoverzicht, je terugbrengen. Zoals de herder die als hij de wolf aan ziet komen niet wegloopt, maar hem verjaagt en de schapen terugbrengt, door zijn stok en staf. En al heb je dan uiteindelijk de langste moeilijkste weg afgelegd en misschien kostbare tijd verloren, we leren vertrouwen en ons geloof zal groeien als we de lessen ook willen leren. En altijd mogen we bij Hem terugkomen!
Aan het eind van onze reis op aarde, zullen we uiteindelijk verwelkomd worden bij de Heer en hoop ik dat we allemaal kunnen zeggen: 'Ik heb mijn loop ten einde gebracht en het geloof behouden.' Door alles heen mijn bestemming bereikt!
Genezing - beter gezegd: in naam van God geclaimde genezingen, staan even volop in the picture. Daar wilde ik het verder niet over hebben maar het zette me wel aan het denken over de fascinatie die er blijkbaar steeds weer is, om genezingen die zo zichtbaar zijn, haast te verheerlijken. Alsof we daaraan alléén Gods grootheid en macht kunnen aflezen. En vanwege alle ziekte en ellende die we om ons heen en in de wereld zien, is het natuurlijk een mooi tegenwicht als je kunt zeggen: Er zijn mensen genezen!! En dan niet van een griepje maar van blindheid. (En even verder kijkend op internet kan het nog spectaculairder: Er zouden al vele doden opgewekt zijn.)
Een keurmerk voor wonderen zou het probleem van de valse claims wellicht op kunnen lossen. Gewoon nakijken of iemand werkelijk genezen is. Zo ja, is er een wonder gebeurd. Al lijkt me dat met mensen die weer levend geworden zijn nogal lastig checken of ze echt dood zijn geweest.
Een geschiedenis uit de evangeliën schildert ons een plaatje van Jezus in de tijd van zijn rondwandeling op aarde, 'goed doende' aan alle mensen. En als we het er toch over hebben, wat een wonder dat Hij op aarde was gekomen om niet alleen mensen te genezen van alle ziekte en alle kwaal zoals er staat, maar dat Hij ten eerste kwam voor iets veel gróters dan 'alleen maar' de genezing van ons lichaam - dat uiteindelijk na de genezing of zelfs opwekking, toch weer zou sterven. Alleen dat grotere wonder is niet iets wat je direct kunt zien, aan de buitenkant blijven we dezelfde mens die we waren.
De Farizeeën en Schriftgeleerden zaten ook met dat probleem. Al denk ik eerder dat ze het maar niks vonden dat Jezus op hun terrein kwam, dat van de geestelijke gezondheidszorg....
Maar goed, als je iemand in de gaten wilt houden moet je in de buurt zijn! En dat zijn ze dan ook vaak als Jezus ergens is om de mensen te 'leren'.
De gebeurtenis waar ik nu op doel is het welbekende verhaal wat zelfs ieder kind kent: Jezus is in Kapernaüm aangekomen en dat bericht heeft zich als een lopend vuurtje verspreid zodat iedereen erop afkomt. 'Want Hij sprak met gezag en niet zoals de Schriftgeleerden.' Ai, dat is vast een reden dat het ook niet zo lekker zat bij de geestelijke leiders van het volk.
En het is zelfs zo vol in het huis dat er niemand meer bij kan! Maar vier mannen met een verlamde vriend bij zich laten zich niet zomaar uit het veld slaan. Ze klimmen het dak op, halen er wat stenen weg en laten hem op zijn bed naar beneden zakken. Precies voor de voeten van de Here Jezus.
Ze kwamen voor de genezing van hun verlamde vriend. Opvallend vind ik dan ook de reactie van Jezus. Hij zegt niet: 'Wat hebben jullie er veel voor over omdat jullie geloven dat Ik kan genezen'. Nee, Hij geeft de verlamde het vooruitzicht van een veel groter wonder dan dat: Je zonden worden vergeven!
Nou, dat is inderdaad spreken met gezag! En de Farizeeën en Schriftgeleerden die erbij staan beginnen dan ook direct tegen te sputteren in hun gedachten: 'Wie denkt Hij wel dat Hij is! Alleen God kan zonden vergeven!'
Maar Jezus weet natuurlijk wat zij denken en zo krijgt de verlamde man alsnog zijn genezing. Je zou haast zeggen dankzij het ongeloof van de Farizeeën en Schriftgeleerden. Want om het onzichtbare wonder kracht bij te zetten, doet Jezus een zichtbaar wonder: Opdat u weet dat de Zoon van God macht heeft om op aarde zonden te vergeven. En de verlamde man staat op en gaat blij naar huis.
Hier zie je duidelijk gebeuren wat ook Paulus aanhaalt in 1 Korinthe 1: De Joden verlangen een teken. En Jezus geeft ze die tekenen, de tekenen van het Koninkrijk,
- dat is ook zijn antwoord op de vraag van Johannes de Doper die in de gevangenis beland, navraag laat doen of Jezus echt de beloofde koning is. En het vreemde is dan dat de leiders en het volk Hem niet geloven, ondanks al de tekenen die Hij deed. Wij willen niet dat deze koning over ons wordt!
De reactie van de omstanders op deze genezing? Ze verheerlijken God! Dat is een mooi gevolg op een genezing! Ze prijzen Hem dat ze nog nooit zoiets hebben gezien! 'En Jezus onderwees hen', staat er dan aan het eind van die geschiedenis.
Als we nog even verder lezen, zien we in de volgende verzen dat Levi de tollenaar wordt geroepen en Jezus bij hem in huis aanligt om te eten. En daar komen de Farizeeën en Schriftgeleerden weer met hun commentaar: 'Dat kan toch niet! Eerst zonden vergeven, nu eten met zondaars!' Ondanks het teken wat Jezus had gedaan aan de verlamde man, hadden ze nog steeds de clou niet begrepen en Jezus legt het ze nog maar eens uit: 'Wie gezond zijn, hebben geen dokter nodig, maar wie ziek zijn. Ik ben niet gekomen om rechtvaardigen tot bekering te roepen, maar zondaars.'
En wij zijn allemaal zondaars en hebben Hem nodig om gezond te worden.
Als ik hier verder wat van probeer te zeggen, wil ik voorop stellen dat ik absoluut geloof in de macht van het gebed: God geneest mensen als we bidden en ik heb dat meegemaakt in mijn directe omgeving. Als de Heer ons ook lichamelijke genezing wil schenken is dat heel fijn! We zien dan een glimp van hoe het later zal zijn als deze schepping ook verlost zal zijn van lijden en dood. Maar ook heb de andere kant meegemaakt: dat er gebeden wordt en er volgt geen genezing. Het is dan ook niet iets wat je kunt claimen, alsof we er recht op hebben - ook mag het niet een teken zijn wat je eerst wilt zien voordat je kunt geloven. Dan ben je net als die Farizeeën... En al die tekenen hielpen hen geen steek verder. Claims die niet waar blijken te zijn hebben dan ook het tegenovergestelde effect: Opdat u niet meer weet dat de Zoon van God macht heeft om op aarde zonden te vergeven. En dat is een ernstige zaak.
Wat ik ook altijd een lastig punt vind als het gaat over genezing, is dat God mij, jou, accepteert zoals je bent, en we onze lichamelijke onvolmaaktheden ook mogen aanvaarden als iets wat op onze weg komt. Waar we onszelf door leren kennen, waardoor we soms/vaak wel afhankelijk moeten zijn van de Heer, en dat die acceptatie ons juist in de vrijheid zet, genezen of niet...
Dit is zo anders dan de tendens van tegenwoordig 'dat je er toch goed uit moet zien' (en de christelijke variant: 'als gelovige hoef je niet ziek te zijn') ... we zijn al zover dat mocht je een kind verwachten wat niet aan die norm voldoet, dat tegenwoordig een legitieme reden is voor abortus ... zo het beeld wordt geschapen dat we perfect moeten zijn om mee te tellen in de maatschappij.
Laten we vanwege deze uitwassen niet in het andere uiterste vervallen. We mogen de Heer in allerlei situaties vrijmoedig bidden om genezing - voor onszelf en anderen! Maar laten we vooral dankbaar zijn voor het grootste wonder wat ons ten deel kon vallen:
Dat Hij voor ons naar de aarde kwam en onze zonden aan het kruis heeft gebracht, en heeft vergeven! Ons keurmerk hebben we in ons: de Heilige Geest, het bewijs van onze verlossing en ons onderpand! Hieraan weten we dat die lichamelijke volmaaktheid ook eens zal komen. Als deze schepping die nu nog zucht, in haar geheel bevrijd zal worden tot de vrijheid van de kinderen Gods.... Wat een wonder!
'can you imagine what it would be like if we had walked the entire way'
don't be silly *laughter*
'Lord of the Rings' is het welbekende epos van Frodo die met de 'Fellowship' op reis gaat om uiteindelijk de Doemberg te bereiken waar hij de Ring die (de begeerte tot) het kwaad belichaamd, in moet laten verdwijnen ... zodat de ban wordt doorbroken, Saruman en zijn Orks en alles wat bij hem hoort, vernietigd wordt...
Natuurlijk gaat dat niet zonder slag of stoot maar is het een lange weg tot het doel is bereikt: ze verduren allerlei ontberingen, veldslagen en andere moeilijkheden (en een zinnetje uit een idioomboek van Engels komt ineens boven drijven: they endured many hardships..) - ook onderling - waardoor duidelijk wordt waar ze werkelijk diep in hun hart 'voor staan'... totdat ze uiteindelijk daar aankomen en de missie is voltooid...
Vanmiddag lieten mijn zonen, natuurlijk onder luid gelach, me dit filmpje zien: Hoe Lord of the Rings af had moeten lopen... en dan geen marathon van drie avondvullende films, maar binnen enkele minuten is de klus geklaard: de ene helft van de Fellowship leidt Sauron af, en op een Adelaar is binnen no time het doel bereikt en de ring vernietigd in de 'Doemberg'.
Dat is mooi, zou je zeggen, zo kan het dus ook. Maar... we hebben dan het hele verhaal gemist (het leven, zei David) - al vind ik dat wat betreft de Orks die in allerlei veldslagen zich van hun slechtste kant laten zien, geen probleem.
Maar ineens drong het tot mij door dat het veel váker zo is, we tegenwoordig direct ons doel willen bereiken, geen geduld meer hebben. Onze maatschappij gaat voor het 'nuttige' en het aangename, en als dat minder wordt, haken we snel af.
Daardoor missen we ook de dingen die op het eerste gezicht alleen maar lastig en vervelend, of zelfs geheel overbodig lijken te zijn. Maar die schijnbaar overbodige dingen, moeilijkheden die we liever kwijt dan rijk zijn, brengen ons ook iets... En dat is soms veel waardevoller dan je zo op het eerste gezicht denkt.
Ook een ander Epos, die van de 'Lord of Lords' had heel anders af kunnen lopen als Jezus voor 'de kortste route' had gekozen. Dan had Hij de gevallen schepping kunnen vernietigen om zo Gods eer te redden. Maar Hij, de Schepper van hemel en aarde koos de moeilijke weg en is er niet voor teruggedeinsd mens te worden, een weg van vernedering en lijden te gaan, tot de dood erop volgde! Hoe komen wij dan aan het idee - ja ook wij als gelovigen denken dat vaak! - dat lijden ons voorbij zal gaan en ons leven 'happy' moet verlopen??
We kunnen het ons niet echt voorstellen maar toch heeft Jezus als mens zo gehoorzaamheid geleerd, juist door het lijden. En dat is ook het doel wat de Heer met ons heeft. Vandaar dat we als we tot geloof komen niet direct bij Hem zijn, maar nog gewoon verder leven op aarde, 'op reis zijn' om te leren wat er in ons hart is - door allerlei moeilijkheden en problemen heen te volharden. Kortom: het leven niet uit de weg te gaan maar uit Zijn hand te aanvaarden en te leren Hem te vertrouwen.
Dat mogen we weer verder uitdelen en zo de fellowship ervaren, kunnen we elkaar troosten en bemoedigen op de weg; ook hén die de weg bijna afgelegd en het doel bijna bereikt hebben. En velen zijn óns voorgegaan die ons als het ware aanmoedigen vol te houden tot het eind.
Wat zou het mooi zijn als de Heer als Hij terugkomt - of aan het eind van ons leven, zal kunnen zeggen: En u hebt moeilijkheden verdragen, en volharding getoond. Om Mijn Naam hebt u zich ingespannen en u bent niet moe geworden. (In het Engels is dat dezelfde uitdrukking die ik hierboven gebruikte: "You have endured hardships...")
En het doel van alles wat we hier meemaken onderweg: dat we uiteindelijk overwinnen en het eeuwige leven grijpen..
Frodo ging terug naar de Gouw, maar uiteindelijk vertrekt hij overzee naar de Elfen... Wij hebben iets concretere beloften, die God Zelf ons geeft.
Ik hoop dat we allemaal onze reis volbrengen en daar aankomen waar velen al ons zijn voorgegaan. En we al de zegeningen die Hij ons belooft, uiteindelijk met elkaar delen...
En Hij zeide tot hem: Voorwaar, Ik zeg u, heden zult gij met Mij in het paradijszijn.
Dit lied gaat over engelen die komen om mij naar huis te dragen.... een oude Afro-American gospel waarvan de schrijver geïnspireerd werd door de Red River die hem deed denken aan 'The river Jordan'. De sweetchariot gaat natuurlijk over Elia's hemelvaart en de tekst die ik er verder spontaan bij associeer komt uit de Psalmen en spreekt over engelen 'die u op de handen zullen dragen' - bij de verzoeking in de woestijn is het de duivel die de betreffende tekst aanhaalt om Jezus te bewegen Zich van het tempeldak te storten, want engelen zullen Hem toch zeker opvangen ...
Engelen worden in de Bijbel omschreven als dienende geesten en staan ten dienste van de gelovigen. Daarom mogen we de tekst over het op handen gedragen worden door de engelen toch ook toepassen op onszelf, en op andere gelovigen die dit lichaam verlaten en bij de Heer gaan wonen...
De kinderen vragen zich dan af hoe dat in z'n werk gaat. Ik geloof (en ken iemand die - alhoewel wij normaliter nog niet die hemelse ogen ervoor hebben - dit heeft zien gebeuren) dat bij het sterven van een gelovige engelen komen om de ziel, de gelovige zelf, mee te nemen naar de hemel als opdracht van de Heer! naar de plaats waar Hijzelf is. Zoals Jezus de moordenaar aan het kruis vertelde dat hij 'heden' nog bij Hem in het Paradijs zou zijn. En hij/zij laat zijn lichaam achter (hier legt Rikkert het uit voor kinderen) en wordt naar hetzelfde paradijs gedragen - een plek waarover Paulus zich niet mocht uitspreken zo bovenaards-niet te begrijpen mooi... En hoewel we niet kunnen vatten hoe, in wat voor toestand we dan zijn, nog zonder verheerlijkt lichaam, mogen we weten dat 'met Christus zijn' het beste is.
Een gelovige gaat ook nooit een weg die de Heer niet kent. Hij is wel een weg gegaan die wij (daarom) niet meer hoeven te gaan: Hij heeft de dood in de ogen gekeken en ermee afgerekend. Voor een gelovige is hiermee sterven een doorgang naar het eeuwige leven geworden... Zoals Jezus het zegt tegen Martha als haar broer is gestorven: een ieder, die leeft en in Mij gelooft, zal in eeuwigheid niet sterven; gelooft gij dat? Wat een bemoediging dat Hij aangaande U zijn engelen zal gebieden:
Vandaag is het eindelijk zover dat er een begin gemaakt is met de afbraak van het noodgebouw bij de basisschool waar nu nog twee kinderen van mij naartoe gaan. Het gebouw dat er jaren geleden alweer neer is gezet om de te onstuimige groei van leerlingen aan te kunnen, legt nu bijna het loodje. Ik haalde er speciaal even mijn fototoestel voor op, al moet ik voor het verdere spectaculaire hijskraanwerk morgen terugkomen.
Ja, als er wat nieuws klaar is, kan het oude eindelijk weg.
En als alles dan leeg is gehaald en met de sloop is begonnen, zie je pas hoe oud en vervallen het eigenlijk was, al probeerde men met een verfje hier en daar, het er nog aardig uit te laten zien. Het woord 'nood'gebouw was ook al bijna niet meer van toepassing, zolang stond het er al.
Je kunt dit op een bepaalde manier vergelijken met ons mensen.... We leven vaak alsof we hier altijd zullen blijven, al gaat ons lichaam een beperkt aantal jaren mee. En het raakt in verval - al kunnen we dat tegenwoordig aardig verdoezelen met allerlei kunstgrepen. Soms zie je mensen die er ook uitzien alsof ze niet oud willen zijn - en dan valt het juist op dat ze het wel zijn. Eigenlijk willen ze hun tijdelijke woning bekijken als permanent... Als je geen zicht hebt op een andere 'woning' na dit leven, zit er ook niet zoveel anders op natuurlijk, dan is het: hier en nu moet het gebeuren. Ook is de wetenschap zover dat je bijna zou denken dat artsen (wij mensen) alles kunnen - alleen dat eeuwige leven zit nog niet in hun pakket. (Dat men aan de andere kant in deze maatschappij de zelfgekozen dood promoot, lijkt hiermee in tegenspraak maar staat er niet los van.... je wilt toch de touwtjes in handen houden, als dat wat betreft je leven niet meer kan, dan maar beslissen over je dood)
Geweldig om te weten - en soms zie je het ineens uitgebeeld - als we ervaren dat ons aardse lichaam steeds verder afgebroken wordt omdat we ouder worden of misschien andere kwalen hebben die ons steeds met de neus op de feiten drukken - dat we als gelovigen een gebouw van God hebben. Zoals de kinderen van school het weten omdat ze het hele jaar zicht hebben gehad op de vorderingen van de nieuwbouw - voor hen geen verrassingen, ze weten waar ze naartoe verhuizen al is het nog onbekend hoe het daar in het echt zal zijn...
En ons aardse 'nood'gebouw zal niet eerder afgebroken zijn, dan dat de Heer voor ons dat nieuwe eeuwige huis klaar heeft. Dan zul je terugkijken en je afvragen waarom we toch zo aan dit aardse lichaam gehecht waren. Waarschijnlijk omdat we ons geen voorstelling kunnen maken hoe het is om 'met Christus te zijn' al zegt Paulus dat dit verreweg het beste is... laat staan dat we enig idee hebben hoe het is een nieuw verheerlijkte lichaam hebben, al weten we het te zullen krijgen.
Misschien als we ons hier en nu meer met Hem bezig houden, we ons meer kunnen voorstellen dat 'met Hem zijn' het beste deel is....We mogen elkaar troosten met deze woorden, dat het zover zal zijn als Christus ons komt halen.
Wie weet al heel snel. :)
Gisteren las ik acht regels waarmee je je huwelijk blijkbaar erg goed kunt houden... En aangezien het juist de dag was dat het alweer dertig jaar geleden was, dat ik verkering kreeg met degene die nu mijn echtgenoot is, vond ik het wel even leuk om het betreffende blogje tegen te komen.
Die acht regels op een kaartje zijn inderdaad heel wat goedkoper dan allerlei boeken over huwelijkstherapie etcetera. Dat klopt. Toch leerde ik een paar jaar geleden nog wel wat nuttigs uit een bepaald boek (en in theorie weet je dat natuurlijk best, maar in de praktijk is het wel eens moeilijk toe te passen...) en wel dat je de ander niet kunt veranderen, alleen jezelf.
Wij bekijken ook als christen toch de dingen vaak van de menselijke kant - moeten steeds weer bewust op die andere manier - die van God - naar de ander en naar situaties kijken.
En ik weet niet of anderen het herkennen, maar als je een rijtje regels leest, denk je bij jezelf in hoeverre je nog te kort schiet - er is zeker een punt (of zelfs meerdere) te noemen waar we zelf niet erg goed in zijn.. Mijn man is bijvoorbeeld meestal méér op tijd dan ik dat ben - al zal hij het waarschijnlijk anders formuleren: dat ik vaker te laat ben... - nummer acht van het kaartje.
Maar ook zeker en misschien wel als eerste, bedenken we hoe de ander te kort schiet, hij of zij moet toch eerst wel een aantal van de genoemde regels al helemaal opvolgen en als de balans dan wat in evenwicht is kunnen we zelf ook nog wel eens kijken waar we ons kunnen verbeteren....
Dat is de menselijke manier om onszelf te rechtvaardigen. Het ging even mis maar de ander kwam ook zo vervelend uit de hoek...
Deze benadering is natuurlijk van alle tijden. Het begon al bij Adam die naar Eva keek - de vrouw gaf mij de vrucht - en Eva keek naar de slang (en volgens mij heb ik dit in een ander blogje precies zo geformuleerd)
Als je leestwat God vraagt van man en vrouw, of beter gezegd wat Hij hen als opdracht meegeeft is je eigen verantwoordelijkheid te nemen - Laat ik als vrouw mijn opdracht serieus nemen: mijn man onderdanig te zijn als aan de Heer (tja, het staat er nu eenmaal!) En laat de man niet eerst beoordelen in hoeverre zijn vrouw onderdanig is, maar laat hem zijn verantwoordelijkheid nemen en zijn vrouw liefhebben.
Eigenlijk is dit wat ik NB vroeger al leerde, hetzelfde als wat ik het betreffende boek las: je kunt niet de ander, maar alleen jezelf veranderen.
En de één kan het met een kaartje af, anderen hebben soms na jarenlang getrouwd te zijn, nog een boek nodig om in de praktijk beter met deze theorie uit de voeten te kunnen... weer anderen hebben nog meer hulp nodig.
- en bedenk ik dat er mensen zijn bij wie dit alles (nog) niet heeft geholpen -
Wat mijns inziens verder de basis is en het begin van alle verandering: het inzicht dat God mij kan veranderen, want dat lukt me zelf niet. Wat je dan voor de ander (beter nog voor elkaar) kunt doen, is: bidden! En dat werkt! De Heer is namelijk een veel betere huwelijkscounseler dan mensen ooit zullen zijn.
Dan is het misschien niet zo erg als dat kaartje met die regels per ongeluk een keer in de prullenbak verdwijnt...
Wat zou je nu moeten vertellen over onderstaand lied, wat voor veel kinderen toch wel HET kamplied was vorige week. In het Duits is de boodschap toch niet voor iedereen direct duidelijk - je zingt zomaar woorden met anderen mee die je eigenlijk niet begrijpt. Dan is het mooi om het ook te horen in je eigen taal zodat je weet waar het precies over gaat.
En ook dan moet het nog duidelijk worden in je hart. Want het lezen en met je verstand weten is niet genoeg. Hoe worden de dingen die in de Bijbel verteld worden, echt in je leven, hoe word je bijvoorbeeld echt vrij van dingen die je tegenhouden om een echte discipel van de Heer te kunnen zijn - het onderwerp van de kampweek. Een verhaal kan nog wel eens helpen, zoals de Here Jezus ook gelijkenissen vertelde aan zijn discipelen om iets duidelijk te maken.
Het verhaal...
cop. Elvera
En gelukkig, ook dit jaar hadden we in het kamp iemand in het bezit van een verteltalent... met deze keer het verhaal van het meisje in de kooi... Nou dat was een prachtig mooi meisje - en haar kooi? Daarin was ze gelukkig, het was een mooie grote kooi, van goud en er stonden prachtige meubels in, ook een mooi harp dus ze kon zelf muziek maken... ze kon er zelfs dineren aan een prachtige tafel met een kroonluchter erboven; ze kreeg de lekkerste en gezondste maaltijden die je je voor kunt stellen.
Maar ... hoe kon ze nu gelukkig zijn in een gouden kooi? ... Ze was daar gelukkig omdat ze niet anders wist - dit was haar plekje waar ze haar hele leven al woonde. Ze had geen idéé van een wereld buiten waar je kon gaan en staan waar je wilde, waar je wind door de haren blies, je de vogels kon horen zingen, de zee... waar grote bossen waren en prachtige bergen waarop je een geweldig uitzicht had...
Maar goed, je raadt het al, op een dag komt er een jongeman die net een geweldige erfenis had gehad naar het betreffende kasteel waarin de kooi stond. En hij heeft er alles voor over haar uit die kooi te laten gaan zodat ze een normaal leven kan leiden. Met hem - want hij was natuurlijk op slag verliefd op haar geworden toen hij haar had gezien. En hij moet z'n hele bezit verkopen om haar vrij te krijgen. Je zou zeggen dat ze een gat in de lucht springt als het zover is.
Maar nee, ze is doodsbang om haar veilige kooi te verlaten! Ze smeekt hem om bij haar in de kooi te komen wonen... Het kost de jongeman dan ook veel inspanning en eigenlijk dwingt hij haar mee naar buiten. Maar ze blijft ongelukkig; in de bossen is ze bang dat de takken op haar vallen en ook ergens anders blijft het eng. De vogels kunnen haar pikken en de wereld is zo groooot, dat kent ze niet. Haar eigen kooi was zo veilig. Ze trouwen en kiezen er voor te gaan wonen in een klein huisje aan de zee, maar ze blijft altijd binnen want de wijde wereld is haar nog steeds veel te wijd. En haar bruidegom ziet haar wegkwijnen maar kan niks doen. Uiteindelijk is ze zo zwak geworden dat ze alleen nog maar op bed ligt. Dan denkt hij ineens aan de koning die bijzondere gaven bezit. De koning wil onmiddellijk komen als de jongeman naar het paleis is gereisd en hem verteld heeft van zijn jonge vrouw de hele dag op bed ligt omdat ze bang is om vrij te zijn - eigenlijk nog steeds vast zit in haar kooi. Want al is ze niet meer letterlijk gevangen door die gouden kooi, in gedachten verlangt ze ernaar daar weer te zijn - eigenlijk houdt de kooi houdt haar nog steeds gevangen.
cop. Elvera
En wat is de bijzondere gave die de koning haar geeft nadat hij mee is gereisd naar dat kleine huisje aan de zee? Liefde, die de angst overwint... Lees het zelf maar:
'Ja', zei hij zachtjes, je angst houdt je gevangen meisje. Die angst is je gevangenis, maar ook meteen een veilige schuilplaats. Het beste tegengif voor angst is liefde! Dat heb ik van een oude dokter geleerd die ik jaren gelden heb ontmoet. Hij legde zijn handen op het hoofd van zijn patiënten en zo stroomde de liefde door hun hele lichaam.'
Werden ze dan beter?' fluisterde ze.
'Alleen als ze bereid waren hun hart open te stellen voor die liefde'. antwoordde de koning. 'Sommigen wilden dat niet. En jij meisje? Wil jij het wel? Als je bereid bent je hart met liefde te lasten vullen, zullen de tralies van angst steeds verder doorbuigen, totdat ze breken en dan ben je vrij.'
'Ja, dat wil ik', fluisterde ze. 'Kunt u dat nu voor me doen?'
'Nee', antwoordde hij zachtjes. 'Eerste moet je zelf de keuze maken om uit de kooi te stappen en die achter je te laten'.
Maar ik durf niet naar buiten te gaan.'snikte ze.
'Waar ben je bang voor? Dat mensen je zullen kwetsen?
O nee, ik weet wel dat er eigenlijk niets is om bang voor te zijn, maar ik weet gewoon dat ik bang zal zijn.'
De koning verjaagt haar angst en schenkt haar zijn eigen moed en levenslust. Maar dan is ze er nog niet...Hij vraagt haar of ze bereid is de volgende ochtend om twaalf uur hem te komen opzoeken in zijn paleis. Als het zover is, staat hij in spanning te wachten. Want, al heeft hij haar de moed gegeven om de angst te overwinnen, ze zal zelf moeten opstaan van haar bed en naar buiten gaan, die wijde wereld in om naar hem toe te komen...
En hij wacht, het wordt vijf over twaalf, tien over twaalf, half één, één uur...
Zou ze in de gaten hebben dat wat ik haar heb geschonken, groot genoeg is om haar angst los te laten, zodat ze de vrijheid kan 'aanpakken' door naar het paleis van de koning te reizen?
Ja!! Hij moet nog even geduld hebben maar dat vindt hij niet erg... Tegen een uur of twee ziet hij haar in de verte aankomen. Eindelijk wil ze ook uit haar kooi zijn en durft de wijde wereld in te gaan, op weg naar het paleis.. De liefde heeft de angst laten verdwijnen.
De koning gaat later nog vaak op bezoek in het kleine huisje aan de zee, waar nu een gelukkig gezin woont met een paar kinderen die altijd blij zijn als de koning er weer eens langskomt...
Wie Christus heeft vrijgemaakt die is waarlijk vrij. Laat u niet weer een slavenjuk opleggen...
Galaten 5: 1
En het slavenjuk kan van alles zijn, je angst.. Maar ook kun je denken dat je nog niet echt vrij bent, omdat er iets nog niet zo OK is in je leven, je gedachten zeggen dat je eerst perfect moet zijn.. Weet dan dat Jezus gestorven is voor al je zonden. Hij zegt nooit: Nou, dit is nu de 540e keer dat je deze fout maakt, wel iets te veel. Ik vergeef het nu niet meer. Nee, Jezus heeft al je zonden al gedragen op het kruis. Christus heeft ons vrijgemaakt van alles wat ons vasthield, we zijn uit de kooi gehaald en mogen nu in het nieuwe leven wandelen... een hele nieuwe wereld om te ontdekken, alles wat God voor ons heeft klaarliggen. Ook als we misschien bang zijn voor de (onbekende) toekomst, dan mogen we weten dat God erbij is.
Het 'kamplied' Meine Zeit
Het lied hieronder sluit hier helemaal op aan... Je omstandigheden kunnen zomaar weer die kooi zijn waar je denkt weer in te zitten. Het refrein zegt: als we Hem vertrouwen hoeven we niet meer bang te zijn. Ik hoop dat we in ons leven steeds weer opnieuw ontdekken dat dit waar is.
een filmpje vanuit Afrika, Meine Zeit uitgelegd in het Engels
- zingen vanaf 2.59...
Meine Zeit....
Meine Zeit
steht in deinen Händen
Nun kann ich ruhig sein
ruhig sein in Dir
Du gibst geborgenheit
Du kannst alles wenden
Gib mir ein festes Herz
mag es fest in Dir
Sorgen quälen und werden mir zu groß Mutlos frag ich: Was wird morgen sein?
Doch du liebst mich,
du läßt mich nicht los
Vater, Du wird bei mir sein!
Hast und Eile, Zeitnot und Betrieb
nehmen mir gefangen, jagen mig
Herr, ich rufe
Komm und mach mich frei
Führe du mich Schritt für Schritt
Es gibt Tage die bleiben ohne Sinn
Hilflos seh ich, wie der Zeit verrinnt
Stunden Tage, Jahre gehen hin
und ich frag, wo sie geblieben sind
Heer mijn leven is
in Uw sterke handen 'k hoef niet meer bang te zijn Mijn rust vind ik in U U geeft geborgenheid U zult nooit veranderen Geef mij vertrouwen maak mij sterk in in U Al mijn zorgen worden me te zwaar en ik weet niet wat de toekomst brengt Maar Uw liefde houdt mij altijd vast! Vader U zult bij mij zijn
Vele dingen, drukten van de dag nemen mij volledig in beslag en ik roep U: Kom en maak mij vrij Leidt U mij toch stap voor stap!
Er zijn dagen die zo doelloos zijn
en mijn leven zomaar verder gaat Uren, dagen, jaren gaan voorbij 'k Vraag waarom de tijd soms niet blijft staan...
Let me rest in winters arms
