Rail away ...

Laatst ging ik met één van mijn dochters een dagje, oh nee, zelfs met een nachtje erbij naar Papendrecht. En het was ook net mooi weer, dat maakt het altijd wat vrolijker onderweg. Alleen verwacht de NS op de één of andere manier nooit zoveel klanten als ik met de trein ga: we staan opgepropt in een halletje (kan me geen treinreis richting het 'westen' herinneren waarbij we wél direct een normale zitplaats hadden …)

Ik ga maar zitten op een tas in een smal doorgangetje met uitzicht op een bordje met het opschrift: Emergency exit traindriver, do not block (nooduitgang machinist vrijhouden).
Eigenlijk vind ik dat ik wel gratis mag reizen in deze positie. Mijn kaartje geldt namelijk gewoon voor de tweede klas, dat is een plek op een tweepersoons bank met genoeg ruimte voor je benen, een klaptafeltje waar je ook nog eventueel wat aan kan doen en last but not least: ruim uitzicht naar buiten om ons mooie Nederland te kunnen bewonderen – want zo vaak ga ik niet met de trein, het is voor mij een uitje.

Pas in Amersfoort gaan de deuren eindelijk open en lijkt de trein wel leeg te stromen - bleek het zo vol te zijn geweest, dat we zelfs dán nog niet een normale plek kunnen bemachtigen... 

Zo denk ik als vanzelf terug aan de tijd dat we als een groep jongeren één keer in de maand ook in deze trein zaten. Om naar de 'jeugddag' te gaan in Baarn. Toen moesten we altijd overstappen in Amersfoort. En geloof het of niet, ook vaak zittend in het halletje, met de toen nog harde klapstoeltjes. Meestal namen we als groep zo'n halletje dan helemaal in beslag. Handig want vaak hadden we ook gitaren mee en dan zongen we samen.

In de tijd van de treinkapingen zei iemand een keer uit de grap dat in die gitaarkoffer pistolen zaten en dan zag je de mensen kijken... wat een humor maar oké... dat zijn blijkbaar wel de dingen die je onthoudt. Ook dat er nog wel eens een trui afgemaakt werd in de trein – een trui die eigenlijk aan moest, maar dat kon dan iets later, als we er waren. :)

***************

Wat je constateert als je zo terugkijkt is dat we eigenlijk allemaal op reis zijn, aan onze levensreis bezig zijn. Elly en Rikkert zongen het al: 

 ' We rijden door het uitgestrekte land, en we rijden langs een uitgestrekte hand...'

Het geldt eigenlijk voor iedereen, dat die hand er is. En wij hadden het voorrecht dit toen al te weten, jaren geleden, dat Jezus ons Zijn hand reikt en ons zo ook tot de Vader brengt...

Toen in die tijd was ik nog jong en heb je bepaalde idealen wat betreft de toekomst; ik dacht dat als je die hand vast had, dat alles dan wel goed zou komen in je leven. Als je jong bent heeft 'goed komen'  vaak nog de betekenis van dat alles goed zal gaan, en het leven aan je verwachtingen zal beantwoorden. Als je die hand hebt aangepakt is dat toch vanzelfsprekend?

En misschien heb jij ook toen, of in je eigen jeugd ' ja'  gezegd en die hand gepakt. Zoals ik ook toen tijdens een kamp van dezelfde jeugdgroep besloot om gedoopt te willen worden (en waren er ineens veel meer jongeren die dat ook wilden)

 

Toch ontdek je in je verdere leven dat de Heer volgen niet automatisch betekent dat alles dan verder gladjes verloopt. Er kan zomaar van alles gebeuren wat je niet in de planning had toen je jong was.

Misschien ben je getrouwd, als dat je ideaal was lijkt alles dan goed te komen maar een huwelijk is vaak hard werken. Sprookjeshuwelijken zijn meestal alleen aan de buitenkant een sprookje. Ook is kinderen krijgen niet een vanzelfsprekend iets, al heb ik er zelf een heel stel... En is het een grote verantwoordelijkheid al die mensen die aan jou zijn toevertrouwd. Misschien ben je niet getrouwd, had je dat wel gewild, of is je huwelijk voorbij, weer een heel andere situatie.

In al deze verschillende omstandigheden moeten we leren vertrouwen en los durven laten - omdat er een God is die Zijn hand uitgestrekt heeft en misschien wel juist dan kan vangen  - waar wij loslaten. Onze kinderen kan vangen of onszelf ... En we uiteindelijk ontdekken dat Hij een situatie die voor ons onoplosbaar was, toch heeft gezien en er iets moois uit heeft kunnen maken, of dat nog gaat doen al zien wij dat nu nog niet. Omdat wij dat grote probleem of ingewikkelde situatie in Zijn hand hebben kunnen leggen. En worden er gebeden verhoord ... misschien wel na jaren.

Misschien is je situatie moeilijker omdat je ergens voor bidt wat op zich geen verkeerde of onredelijk vraag is naar Hem toe. Zou je iemand weer terug willen die weg is gegaan maar het gebeurt niet. Of ben je ziek en beter worden lijkt er niet meer in te zitten.
En dat terwijl je Zijn hand vasthoudt en Hem wilt volgen! Waarom leidt de Heer jou nu door dat diepe dal waar je geen licht meer ziet.

Iets heb ik al geleerd in mijn leven, dat de Heer er juist is als wij in grote moeilijkheden verkeren, al zie je dat soms achteraf dat het echt zo was. En leren we Hem veel beter kennen - (en onszelf ook niet te vergeten!) als we ondanks alles die hand niet loslaten, maar dat wel doen met eigen ideeen en verlangens... Want Hij is er IN ons lijden en troost ons. Dat is wat we nodig hebben, zoals hier beschreven staat en gezongen wordt:

So hold me Jesus

' cause I'm shaking like a leave

You have been my King of Glory

would You be my prince of Peace...

(zie youtube-jes, herinaast rechts, de onderste van vier)

En al zijn bij mij gebeden verhoord, de gróótste ontdekking was dat God mij persoonlijk ziet. En dat houdt in dat Hij weet in welke situatie ik ben en wat ik nodig heb!
Want ook al begrijp ik het niet, op het moment dat mijn gebed niet wordt verhoord, is het in Gods oog niet nodig dat die verhoring er is. (Al lijkt het ons véél beter van wel, om bijvoorbeeld weer gezond te worden of dat er iets anders gebeurt waar we om bidden.)

Maar dit is wat we wél mogen weten:

5 Gij omgeeft mij van achteren en van voren

en Gij legt uw hand op mij.

6 Het begrijpen is mij te wonderbaar,

te verheven, ik kan er niet bij.

7 Waarheen zou ik gaan voor uw Geest,

waarheen vlieden voor uw aangezicht?

8 Steeg ik ten hemel – Gij zijt daar,

of maakte ik het dodenrijk tot mijn sponde – Gij zijt er;

9 nam ik vleugelen van de dageraad,

ging ik wonen aan het uiterste der zee,

10 ook daar zou uw hand mij geleiden,

uw rechterhand mij vastgrijpen.

11 Zeide ik: Duisternis moge mij overvallen,

dan is de nacht een licht om mij heen;

12 zelfs de duisternis verbergt niet voor U,

maar de nacht licht als de dag,

de duisternis is als het licht. 

(uit Psalm 139) 

Ons doel op aarde is niet: een gelukkig (sprookjes)huwelijk, kinderen, gezondheid... en nog een aardig huis waar alles er picobello uitziet (en nog genoeg geld over om leuke dingen te kunnen doen).

Ons doel is Christus kennen, Hem kennen wiens hand wij vasthouden. Die ons vasthoud tot we aangekomen zijn aan het eind van onze reis. Laten we ieder persoonlijk het licht, de geur van Christus verspreiden, (de vrucht van de Geest) in welke situatie we ook geplaatst zijn. In je huwelijk en gezin, voor je familie en de mensen om je heen. Want Christus kennen is waar het God om gaat!

Ik hoop dat we allemaal als we terugkijken in ons leven, kunnen zeggen: ja ik houd nog steeds Zijn hand vast en dat niet alleen; ik ben ook steeds meer van Hem gaan houden!
Dat je weet, ook als je weg door moeilijke omstandigheden heen gaat: aan Zijn hand kom ik veilig aan en komt het - hoe dan ook - goed.

Fillippenzen 3

 

10 (Dit alles) om Hem te kennen 

en de kracht zijner opstanding en de gemeenschap aan zijn lijden, 

of ik, aan zijn dood gelijkvormig wordende,  

11 zou mogen komen tot de opstanding uit de doden.  

12 Niet, dat ik het reeds zou verkregen hebben of reeds volmaakt zou zijn, 

maar ik jaag ernaar, of ik het ook grijpen mocht, 

omdat ík ook door Christus Jezus gegrepen ben.