Take it or leave it (graag of helemaal niet)

Vorige week moest mijn dochter een pasfoto laten maken voor haar nieuwe id-kaart. Dat duurde natuurlijk even en in die korte tijd viel mijn oog op een column; het onderwerp gaf mij onverwachts herkenning. 

Wat was het geval, de schrijfster had op de sociale media gedeeld dat ze last had van het PTSS (post traumatisch stress syndroom). Alleen, wat viel het haar tegen dat als je zoiets deelt waar mensen blijkbaar geen raad mee weten, je gewoon geen reactie krijgt. 

Niet dat je nu perse op likes zit te wachten, maar deel je een griepje of een stevige verkoudheid of voor mijn part een gebroken been, dan is meeleven in ieder geval verzekerd. Al is een opmerking: ah wat rot voor je, beterschap! wel heel snel gemaakt.
Alles wat in onze belevingswereld ligt en wat we herkennen, dat kunnen we ook méér indenken.

Maar juist als je iets hebt wat mensen niet snappen, waarvan men amper weet dat het bestaat (laat staan wat het inhoudt) dan is dat meeleven er veel minder. En dat zie je juist als er iets moeilijks als het PTSS aan de hand is, zoals in de column beschreven.
Het wordt als het ware genegeerd. En dat komt aan. Want hoe kan er dan ooit begrip komen of kan je een ander helpen.

<><><><><><><>

De column raakte me, omdat het met méér aandoeningen en ziekten zo is dat mensen die daaraan lijden, vanwege de vele zo ingrijpende gevolgen, juist begrip en steun nodig hebben. Maar ze staan in de kou omdat de mensen om hen heen er geen weg mee weten.

De omgeving van een chronisch zieke bijvoorbeeld, is er alláng aan gewend dat broer of zus, tante, nichtje of neef, ziek is, het is al zó lang zo, ze weten niet anders meer.
Zij zijn allang weer tot de orde van de dag overgegaan.
 
Maar de persoon in kwestie kan dat niet, hijzelf went er nooit aan. Elke dag is er weer de strijd het te aanvaarden, om ziek en met pijn op te moeten staan.

 

'Leg het nog es uit', zou je zeggen, 'dan luisteren mensen toch wel?'
Maar nee, dat helpt vaak helemaal niet (meer) als de gewenning eenmaal is opgetreden. Men denkt de situatie te kennen en dat is de valkuil, want er is vaak een eigen invulling die anders is dan de werkelijke situatie.

Mensen kunnen zich vaak ook niets voorstellen bij de klachten die horen bij een voor hen onbekende ziekte, laat staan dat ze zich kunnen indenken dat dit ziek-zijn niet meer over zal gaan.
 
En wat je als zieke ook doet, of je het nog nét kan of helemaal niet meer - het is nooit goed. In plaats van waardering voor een ongelofelijke inspanning is de reactie eerder: 'Zie je wel hij kan toch nog wel dit of dat.'
Het onbegrip maakt nog eenzamer dan het hebben van een onbekende aandoening sowieso al is.

Wat dan wel te doen?

Echt luisteren, dat is de sleutel. Om daarna alles wat je hoort ook gewoon te accepteren. En dat gráág te willen.
En als je écht wilt horen hoe iemands leven is en wat de gevolgen van de ziekte zijn, ontstaat er begrip en mee leven. Al begrijp je lang niet alles. En stel je jezelf voor de ander open.

Het is niet voor niets een Bijbelse oproep, door Jezus uitgesproken als een vanzelfsprekendheid, maar blijkbaar wel nodig dit speciaal onder onze aandacht te brengen:

Ik was ziek en u hebt Mij bezocht.

En gebeurt het niet, dat we ons openstellen en meeleven, er gewoon zijn, dan zal het moment aanbreken dat het helemaal niet meer hoeft. 
Dan is het op, er is geen energie meer over en is het exact zoals in de laatste zinnetjes van de column wordt gezegd:

Ontvrienden kan altijd. Graag zelfs dan.

Want vrienden die er niet écht voor je willen zijn terwijl je hun steun zo nodig hebt, die ben je liever kwijt dan rijk. 
En hoop ik met heel mijn hart dat er mensen overblijven, die er wel willen zijn, vanuit het hart en uit liefde voor Jezus.
Pas dan heb je ook - graag of anders helemaal niet - Christus zelf bezocht. En aan zijn woorden gehoor gegeven.

 'Take it or leave it' 
Want wie niet voor Mij is, is tegen Mij.