Come walk with me

Dit lied wat we laatst met koor zongen sprak me aan, en dan vooral ook de tekst. 
Het gaat ten eerste over God zélf die zegt: 'ga met Mij mee', en die volmaakte vrede en rust kan geven. 

Toch heeft het ook met ons te maken, zoals omschreven in dit citaat:  

I don’t believe that God chose you, and blessed you  
so that you could heap those blessings up upon yourself. 
I believe God chose you, and you, and you, and every one of you others, 
because He wants to make a difference in this world. 

And you know what? 
That He left the Church here, and the Church is the only group of people, and the Church is the only institution in the world
that can bring about a change.
This government cannot do it, so stop depending on the government. 

Educational systems cannot do it, so stop trusting educational systems.
The Church was chosen by God to make a difference. 

'Niet op regeringen vertrouwen', dat sprong er voor mij ook speciaal uit vanwege alles wat er in de wereld gaande is. Maar ook het intellect, dat is het niet.
En dan de clou, die me aan het denken zette, de Gemeente van Christus is de enige groep mensen die een verandering kan brengen en het verschil kan maken. Jezus zei het ook al: Jullie zijn het licht van de wereld en het zout van de aarde.
 
Wij zijn Gods handen en voeten in deze wereld, door anderen 'mee te nemen' en hen Jezus te laten zien. Er voor hen te zijn op hun reis - and make a difference.
En dat mag ons wat kosten, misschien kost het je wel alles.

“Never forget what Jesus did for you. Never take lightly what it cost Him. And never assume that if it cost Him His very life, that it won't also cost you yours.” 

De foto's pasten perfect, ze nodigen je uit om het pad te volgen, en hoeveel beter is het om dat samen te doen. Met God. 
Maar ook met elkaar en speciaal met anderen die wel wat gezelschap en hulp kunnen gebruiken. Die Jezus nodig hebben.
En tegen hen te zeggen:

'Come, walk with me ...'
 

Come walk with me

and find rest for your soul

here by my side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of my endless love 

restore in your heart 

Oh how I long for My love to be yours

All that I give you, will make you secure in Me

Light for our journey, the promise of peace

The beauty of My Spirit 

shining over your face 

 

 Let me dry your tears

wash away your fears 

when your heart is crying in the night

I will be your strenght

I will be our guide

I will lead you on into the Light

Come walk with me 

and find rest for your soul

here by My side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of My endless love 

restore in your heart 

"Christianity is about learning to love like Jesus loved

 and Jesus loved the poor and Jesus loved the broken.”

 citaten: Rich Mullins

  

Take it or leave it (graag of helemaal niet)

Vorige week moest mijn dochter een pasfoto laten maken voor haar nieuwe id-kaart. Dat duurde natuurlijk even en in die korte tijd viel mijn oog op een column; het onderwerp gaf mij onverwachts herkenning. 

Wat was het geval, de schrijfster had op de sociale media gedeeld dat ze last had van het PTSS (post traumatisch stress syndroom). Alleen, wat viel het haar tegen dat als je zoiets deelt waar mensen blijkbaar geen raad mee weten, je gewoon geen reactie krijgt. 

Niet dat je nu perse op likes zit te wachten, maar deel je een griepje of een stevige verkoudheid of voor mijn part een gebroken been, dan is meeleven in ieder geval verzekerd. Al is een opmerking: ah wat rot voor je, beterschap! wel heel snel gemaakt.
Alles wat in onze belevingswereld ligt en wat we herkennen, dat kunnen we ook méér indenken.

Maar juist als je iets hebt wat mensen niet snappen, waarvan men amper weet dat het bestaat (laat staan wat het inhoudt) dan is dat meeleven er veel minder. En dat zie je juist als er iets moeilijks als het PTSS aan de hand is, zoals in de column beschreven.
Het wordt als het ware genegeerd. En dat komt aan. Want hoe kan er dan ooit begrip komen of kan je een ander helpen.

<><><><><><><>

De column raakte me, omdat het met méér aandoeningen en ziekten zo is dat mensen die daaraan lijden, vanwege de vele zo ingrijpende gevolgen, juist begrip en steun nodig hebben. Maar ze staan in de kou omdat de mensen om hen heen er geen weg mee weten.

De omgeving van een chronisch zieke bijvoorbeeld, is er alláng aan gewend dat broer of zus, tante, nichtje of neef, ziek is, het is al zó lang zo, ze weten niet anders meer.
Zij zijn allang weer tot de orde van de dag overgegaan.
 
Maar de persoon in kwestie kan dat niet, hijzelf went er nooit aan. Elke dag is er weer de strijd het te aanvaarden, om ziek en met pijn op te moeten staan.

 

'Leg het nog es uit', zou je zeggen, 'dan luisteren mensen toch wel?'
Maar nee, dat helpt vaak helemaal niet (meer) als de gewenning eenmaal is opgetreden. Men denkt de situatie te kennen en dat is de valkuil, want er is vaak een eigen invulling die anders is dan de werkelijke situatie.

Mensen kunnen zich vaak ook niets voorstellen bij de klachten die horen bij een voor hen onbekende ziekte, laat staan dat ze zich kunnen indenken dat dit ziek-zijn niet meer over zal gaan.
 
En wat je als zieke ook doet, of je het nog nét kan of helemaal niet meer - het is nooit goed. In plaats van waardering voor een ongelofelijke inspanning is de reactie eerder: 'Zie je wel hij kan toch nog wel dit of dat.'
Het onbegrip maakt nog eenzamer dan het hebben van een onbekende aandoening sowieso al is.

Wat dan wel te doen?

Echt luisteren, dat is de sleutel. Om daarna alles wat je hoort ook gewoon te accepteren. En dat gráág te willen.
En als je écht wilt horen hoe iemands leven is en wat de gevolgen van de ziekte zijn, ontstaat er begrip en mee leven. Al begrijp je lang niet alles. En stel je jezelf voor de ander open.

Het is niet voor niets een Bijbelse oproep, door Jezus uitgesproken als een vanzelfsprekendheid, maar blijkbaar wel nodig dit speciaal onder onze aandacht te brengen:

Ik was ziek en u hebt Mij bezocht.

En gebeurt het niet, dat we ons openstellen en meeleven, er gewoon zijn, dan zal het moment aanbreken dat het helemaal niet meer hoeft. 
Dan is het op, er is geen energie meer over en is het exact zoals in de laatste zinnetjes van de column wordt gezegd:

Ontvrienden kan altijd. Graag zelfs dan.

Want vrienden die er niet écht voor je willen zijn terwijl je hun steun zo nodig hebt, die ben je liever kwijt dan rijk. 
En hoop ik met heel mijn hart dat er mensen overblijven, die er wel willen zijn, vanuit het hart en uit liefde voor Jezus.
Pas dan heb je ook - graag of anders helemaal niet - Christus zelf bezocht. En aan zijn woorden gehoor gegeven.

 'Take it or leave it' 
Want wie niet voor Mij is, is tegen Mij.





 

Wanneer worden we eindelijk 'daders'?

Gisteren was het 'vaderdag' ... en bijna over de hele wereld heet de derde zondag in juni zo: 'vaderdag'.
Mooi om dan ook aan je vader te denken, maar het gekke is dat ik dat niet speciaal deed. Wel was het de verjaardag van mijn opa, hij was daarom wel in mijn gedachten. 

Maar hoezo een speciale dag. Er is blijkbaar niet genoeg aandacht voor 'vaders', voor 'moeders'...
Zou dat echt zo zijn? Of is het een puur commercieel belang; het bloemetje wat gekocht wordt is wel het minste wat mensen dan doen en als je het bij elkaar optelt is het economisch gezien al heel interessant. En bij een bloemetje blijft het meestal niet, als je de folders moet geloven. Het wordt al gekker en duurder wat vader nodig heeft. Kassa!

Voor mensen die nooit vader (of moeder) zijn geworden, of die hun kinderen niet kunnen zien, is al die vaderdag-aandacht van de laatste dagen al helemaal véle bruggen te ver. 

Waarom is er tegenwoordig voor elke groep van mensen wel een bepaalde dag vastgesteld? 
Vandaag 20 juni is bijvoorbeeld wereldvluchtelingendag, uitgeroepen door de VN. Heel bekend is ook wereldkanker dag en zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen. Van een 'internationale vrouwendag' tot 'de week van de chronische zieke' (zou het echt helpen in de praktijk?) en alles wat men verder bedenkt.
  
(Dan heb ik het nog niet eens over de hypes van speciale activiteiten zoals 'challenges' -een heel bekende was die voor ALS- en sponsoracties voor van alles en nog wat)
 
Natuurlijk is aandacht voor onderzoek belangrijk en het is nodig dat er meer bekendheid wordt gegeven aan mensen die het extra zwaar hebben door ziekte of andere moeilijke omstandigheden zoals grote armoede, vervolging, gevangenschap. 

De hamvraag

Maar toch, waar is de spontane aandacht die er elke dag zou horen te zijn voor mensen om ons heen, in welke situatie ze zich ook bevinden?
Zijn we niet meer sociaal genoeg om uit onszelf anderen op te zoeken die ziek zijn of eenzaam? Die het moeilijk hebben? 
Kunnen we niet meer géven zondermeer? Hebben we daar echt een speciaal uitgeroepen dag of speciale uitdaging (met allerlei promotie op de sociale media) voor nodig? 

Wat is de Bijbel dan actueel. Eert uw vader en moeder kennen we allemaal nog wel. 
Maar wat zegt Jezus ons verder nog? 

 Want Ik heb honger geleden en jij hebt Mij te eten gegeven. 

 Ik heb dorst geleden en jij hebt Mij te drinken gegeven, 

 Ik ben een vreemdeling geweest en jij hebt Mij gehuisvest, 

 naakt en jij hebt Mij gekleed, 

 ziek en jij hebt Mij bezocht; 

 Ik ben in de gevangenis geweest en jij bent bij Mij gekomen. 

(Jezus in Matt 25 vers 35 en 36)

Als ik echt goed kijk wat er nu eigenlijk staat, vraagt het actie. Daden. 
Zoals Jezus op een andere plek zegt:

Een ieder, die tot Mij komt en mijn woorden hoort 

en ze doet ...

In theorie weten we het vaak als gelovigen heel goed. Maar mooie woorden heeft niemand wat aan, dan blijft ons geloof dood. En dat betekent: helemaal niets waard.

Wanneer wij deze tekstgedeelten echt in praktijk gaan brengen is er geen speciaal uitgeroepen dag of 'challenge' meer nodig, voor wie dan ook.
Dan hébben we oog voor anderen. 
En zal het ons (zeker als gelovigen) gaan opvallen dat er mensen zijn die aandacht en hulp nodig hebben. Die zich bevinden in situaties waar zij zelf ook niet om gevraagd hebben en niet meer zelf in staat hun situatie te veranderen.

Mijn opa (19 juni 1902) waar ik op vaderdag altijd naartoe ging, was aardappelkweker en in de jaren 50/60 al bezig om na te denken over de voedselverdeling in de wereld, door een aardappelras te kweken die het in de ontwikkelingslanden goed zou doen qua opbrengst. Ook dit is Mattheus 25: want ik heb honger geleden en jij hebt mij te eten gegeven.

Dan ga je het zien.
En is het geen vraag meer, maar gééf je van je overvloed: eten, drinken, onderdak en kleding als het mogelijk is. Daar is nog nooit iemand arm(er) van geworden. Zoals mijn opa daar al oog voor had en tot daden overging.

Dan kóm je in beweging en zoekt een zieke op die tot bijna niets meer in staat is. Je wilt er zelfs graag zijn. 
(Vraag dan ook eens of je iets kunt doen)
Heb aandacht voor gevangenen als de mogelijkheid zich aandient, zonder een oordeel te hebben.
Gelukkig hoeven we daar niet hoogintelligent of rijk voor te zijn, dat is zo mooi. Er voor de ander zijn en luisteren is vaak al voldoende. 

Zo geef je jezélf en dat maakt op een heel andere manier rijk.
Een rijkdom die dieper en verder gaat en meer voldoening schenkt dan aardse rijkdom ooit zal kunnen. 

Een schat die we later in de hemel terug zullen vinden.
Omdat we het in wezen aan Jezus zélf hebben gedaan. 
En dat is blijvend.

Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, en zeggen: 

"Here, wanneer hebben wij U hongerig gezien en hebben wij U gevoed, 

of dorstig en hebben wij U te drinken gegeven?  

Wanneer hebben wij U als vreemdeling gezien en hebben U gehuisvest, 

of naakt, en hebben U gekleed?  

Wanneer hebben wij U ziek of in de gevangenis gezien en zijn tot U gekomen?"

 En de Koning zal hun antwoorden en zeggen: 

"Voorwaar, Ik zeg jullie, in zoverre jij dit aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, 

heb jij het Mij gedaan."

(Jezus in Matt. 25: 37 tot 40)