'Was ik maar niet zo klein' (If I wasn't so small)

Was ik maar niet zo klein

"Zelfs mijn schaduw is klein!"

't Is heus niet dat ik nou de baas wil zijn

Ik vraag niet zoveel toch dat hoeft niet voor mij

'k Ben echt al tevreden als ik es mag helpen

Al zien ze me maar staan, dan ben ik al blij

Was ik maar niet zo klein maar juist groot reusachtig

Prachtig hoe ik dan iedereen helpen kan!

Want dan kan ik de wereld aan

net als Teigetje naast je staan

of als Pooh en Konijn en Iejoor

Netzo waardig, strijdvaardig

Wat lijkt me dat fijn!

"Wat zou het fijn zijn als mijn vrienden me nodig zouden hebben": 

- Knorretje help je mij de bijen in slaap te zingen? 

- Knorretje wil je me helpen, ze moeten naar de korf. 

- Ja Knorremans, wil je mij helpen om wat langer te zijn? 

- Knorretje, we hebben je hulp nodig!

Netzo waardig, strijdvaardig

Geef me even tijd!

Ben dan wel klein, maar groot in hulpvaardig zijn!

 
Pooh Beer, de verhalen met de knuffelbare goedige beer-altijd-op-zoek-naar-honing, blijven leuk; alle bekende figuren die er steeds in terugkomen en die je gaat kennen met ieder hun eigen'aardig'heden - die je waardeert omdat ze zo herkenbaar zijn. En herken je een bepaald persoon niet bij jezelf, dan is er vast iemand in je omgeving die net zo druk en springerig kan zijn als Teigetje, zo onschuldig is als Roe of zo overbezorgd als Kanga... Misschien komt iemand wel netzo 'zeurderig' over als Konijn maar dan weet je ook dat daarachter wel een gouden hart schuilgaat.

Het personage dat bij iedereen vertedering oproept en het beschermersinstinct naar boven haalt, is Knorretje - dat schattige kleine biggetje, snel van slag, die haast een minderwaardigheids'complex' lijkt te hebben:

 "Zelfs mijn schaduw is klein"... "Was ik maar ietsjepietsje groter... Dán kon ik..." en komt er een GROTE wens van dit kleine biggetje die altijd in de schaduw denkt te staan van de anderen en verzucht: 'zag íemand mij maar staan'... En de paniek slaat toe als Knorretje denkt iets te moeten wat veel te moeilijk voor hem is. Hij gaat dan zenuwachtig heen en weer rennen en kan niet meer zo goed uit z'n woorden komen; z'n vrienden zijn het dan die hem uiteindelijk gerust stellen.

En ik denk dat iedereen hier wel iets van herkent. Want al komen we zelfs over als zelfverzekerd, toch heeft ieder mens wel iets waar hij/zij moeite mee heeft en tegenop ziet (en zouden wel eens willen zijn als als die en die, waarbij alles zo vanzelf lijkt te gaan...)

Ja, de toepassing...

Behalve de herkenbaarheid, zit er ook een prachtige moraal in deze verhalen. Zo ontdekt Knorretje uiteindelijk elke keer als er een probleem opdoemt, dat hij goed is zoals hij is: klein, maar met zijn eigen aardige dingen :) - en als hij plotseling heel anders zou zijn ... - een springende of honing zoekende big - dat juist dát niet 'klopt' en hij zou daar niet blij van worden. 

Dat is een belangrijke gedachte: ook wij mogen blij zijn met onszelf en zijn niet pas OK als we netzo zijn als een ander - of pas goed genoeg als we voldoen aan de norm van deze maatschappij.  

God ziet ons staan! We mogen de persoon zijn zoals God ons heeft geschapen en heeft bedoeld - dat lijkt erg logisch maar is het toch niet altijd...

Leven uit geloof!

Ook zien we in Knorretje heel mooi een andere gedachte geïllustreerd: hij is iemand die beseft niets uit zichzelf te kunnen omdat hij zo klein is en daarom wenst hij GROOT te zijn - zelfs een ietsjepietsje groter zou hem al opluchten!  'Dan kan ik de wereld aan', is wat hij zingt. En in het filmpje droomt hij er als het ware van, hoe hij eindelijk anderen kan helpen.

Eigenlijk zouden we als gelovigen allemáál 'Knorretjes' moeten zijn in de zin van: weten dat we klein zijn van onszelf en daardoor zwak - een principe dat als een rode draad door de Bijbel loopt. 'Roemen in onze zwakheden' lezen we zelfs van de grote apostel Paulus ... menselijk gezien helemaal niet zo aantrekkelijk. Dit 'in praktijk' brengen gaat dan ook niet vanzelf maar valt of staat met geloof - dat geloof wat pas bij ons aanwezig kan zijn, als we écht niets meer van onszelf hebben om op te vertrouwen. Dan kunnen we ervaren dat  "Hij die in ons is, is sterker dan die in de wereld is"  en wordt Zijn grootheid zichtbaar. Ja, dát geloof overwint de wereld!


Niet dat alles dan opeens van een leien dakje gaat; we zullen nog wel eens in paniek raken in bepaalde situaties en we zullen - steeds opnieuw! moeten dúrven geloven en vertrouwen dat we alles van Hem krijgen (kracht, de juiste woorden, durf om in actie te komen) op het moment dat het nodig is. Laten we als gelovigen vooral elkaar blijven aansporen en bemoedigen in dit geloof te durven leven.
Dan kunnen we de wereld aan - wordt dan onze versie van Knorretjes lied. :)

En worden we 'groot in het hulpvaardig zijn'... in het dienen van elkaar, door in geloof de werken te doen die de God voor ons klaar heeft liggen...