Stuurbekrachtiging

In het licht van wat er een paar weken geleden in Nice gebeurde (en elders in de wereld) stelt het natuurlijk helemaal niks voor, maar in het gewone dagelijkse leven heb je wel eens tegenslagen die erg lastig kunnen zijn.
Bijvoorbeeld apparaten in huis die ineens uitvallen. Of je laptop die niet meer dicht wil (en prompt had mijn mobiel ook kuren)

Ineens was er ook iets met de auto, ik merkte het direct aan het stuur. En wat bleek, dat de stuurbekrachtiging het niet meer deed.
Het lijkt altijd een makkie; als de extra ondersteuning het doet is er niks aan de hand. Maar zónder is het ineens duidelijk hoe onmisbaar die stuurbekrachtiging is.
Want nu kon ik niets met die zware auto beginnen.

Misschien wel een heel erg voor de hand liggende vergelijking. maar in het leven van een gelovige is er ook iets wat te vergelijken is met een stuurbekrachtiging.
Alleen hebben we dat (net als bij een auto) niet zo in de gaten. We doen onze dagelijkse dingen, maken van alles mee, moeilijke en minder moeilijke dingen. We bidden tot God en geloven dat Hij er is.

Maar merken we reëel Zijn aanwezigheid en hulp? In de praktijk lijkt het vaak zo dat we toch zelf moeten handelen. Zoals je zelf de auto bestuurt.
Want er komen geen briefjes uit de hemel, al zou dat best wel es handig zijn als je iets moet beslissen en het is allemaal niet zo duidelijk.

Iemand zei eens tegen mij: Ik probeer het een tijdje zonder Hem - toen het leven zo zwaar was dat het haast niet uit zou maken of God er nu wél of niet zou zijn...
Uitzetten van de stuurbekrachtiging zou je dat kunnen noemen.

En toch, waar zouden we zijn zonder Zijn steun?

Als Hij er niet zou zijn dan zou de diepste liefde en geborgenheid ontbreken. De bodem zou onder het bestaan wegvallen, al kan het leven (ook van een gelovige!) zo moeilijk zijn dat de vraag kan opkomen: Waar is Zijn hulp dan ... waar is die bekrachtiging?

God-loos zou het leven pas écht zin-loos zijn.
Want God is liefde en licht, vrede...
En Hij is de degene die leven en adem en alles aan allen geeft - ook ongelovigen leven bij de 'gratie Gods' om het maar eens plechtig te zeggen.

Stel je een wereld voor waarin de liefde, vrede en het licht helemaal zijn verdwenen: dan heb je pas écht een wereld zonder God.
En de duivel wil het maar wat graag bereiken dat de gelovigen het af laten weten en God vaarwel zeggen. En zo zijn liefde en licht niet meer verspreiden, en we door allerlei omstandigheden zijn vrede kwijtraken.

Dat is denk ik onze strijd, om toch, ondanks alles wat er gebeurt, Zijn lichtdragers te zijn,  en Zijn vrede uit te delen om ons heen.
Hijzelf steunt en helpt ons, al is dat meestal niet in allerlei grootse zichtbare dingen, in succes en voorspoed of allerlei gebeden die verhoord worden.
Nee, onze stuurbekrachtiging valt vaak niet zo op.

Maar dit is wat Hij ons wél belooft:

Zie Ik ben met u al de dagen 

Hoe dan?
Door Zijn eigen Geest - daar bij de hemelvaart aan de discipelen beloofd, zodat ze kracht zouden ontvangen als hun Meester niet meer bij hen zou zijn.

Die Geest die ook ons bekrachtigt, al weten we soms of meestal niet hoe.
Want nu al meer dan tweeduizend jaar later geldt die belofte nog steeds: Hij is met ons al de dagen die er nog zullen zijn.

En wil ons leiden. Ook nu er zoveel gebeurt in de wereld - het was de zomer van de angst las ik vandaag. Vanwege alle onzekerheden van terreur, ik noemde al Nice, Maar ook vervolging, mensen die op de vlucht zijn, politieke situaties.

En die Geest zegt met ons: Kom! Want als Hij terug komt zal dat alles voorbij zijn: ziekte, dood en ellende, pijn, verdriet en gemis.
Ik kan niet wachten ...

The color green

Groen, het is een kleur die iets zegt. Nu we in Frankrijk op vakantie zijn valt me het bijvoorbeeld op dat door de droogte en de hitte hier alles nogal dor is, geen groene velden, behalve vlak bij een watertje. Dat verschil zie je direct. In die zin is groen iets puurs wat de natuur laat zien als er een oase is, als er water en leven is.

Ik kwam nog meer groen tegen. Te zien op de foto's. Als je dat in het engels uitspreekt zou je denken in een talentenjacht te zijn beland, waar de kandidaten wachten of bijkomen van hun inspanningen in 'the red room', of 'the blue room'. 

Hier is het dan the green room, toevallig ook nog de naam van een bloemenwinkel bij ons in de buurt. - en inderdaad, er was ook een rode kamer en een blauwe kamer in dat prachtige Chateau de Valencay, waar de tuinen helaas ook minder groen waren door de droogte.

De green room van dit chateau deed me denken aan een boek getiteld 'de groene kamer', wat mijn moeder vroeger had.

Het gaat over een vrouw die een man trouwt die niet zo rijk en welgesteld is als zij van huis uit;  hij komt uit een heel ander milieu.  Na haar huwelijk ligt alles waar ze aan gewend was qua levensstijl in haar jeugd, dan ook achter haar. 

Maar nu komt het bijzondere dat in hun huis er voor haar alleen, speciaal een eigen kamer is ingericht.

In die groene kamer kan ze zich af en toe terugtrekken. Tegenwoordig zouden we zeggen 'om weer op te laden en er tegenaan te kunnen'. 

Het is heel lang geleden dat ik het boek las, en weet de details allemaal niet meer. Maar vond het vroeger al mooi dat haar man invoelde wat zij had opgegeven, en haar een plek gunde waar ze zichzelf kon zijn, met haar eigen dingen die bij haar hoorden. 

En al was hij van eenvoudige komaf en had hij geen bergen geld, duidelijk was dat hij een innerlijke beschaving had die ver boven het zogenaamde standsverschil (wat puur om de buitenkant draait) uitging. Daarom gaf hij zijn vrouw die groene kamer. 

Daar kon ze bijvoorbeeld lezen (geen tijd voor in haar dagelijkse leven), corresponderen (zoals dat vroeger zo mooi heette) en was ze omringd met haar eigen spullen. Misschien wel een mooi schilderij wat helemaal niet paste in de sobere eenvoudige inrichting die hun huis verder had.

Nog een andere toepassing

Je kan het idee van de groene kamer ook nog verder uitbreiden en dat deed ik. Ik dacht eraan toen ik dit blogje begon, dat het voor iedereen belangrijk is iets in je leven te hebben waar je energie uithaalt, wat je mooi vindt en waar je blij van wordt. 

Ook als je dagelijks leven zwaar is, en misschien zo boordevol dat je van de ene dag in de andere rolt. Zoals die vrouw uit het betreffende boek wiens leven zo drastisch veranderde.

Blaise Pascal zei het zo:

In difficult times carry something beautiful 

in your heart. 

Dan kun je toch verder, vanwege de mooie dingen die er zijn en die je af en toe tegenkomt. Waar je hart blij van wordt. En die je met je mee draagt, ook 'in difficult times'.

Het allermooiste is als je ook weet met je hart dat er Iemand is die van je houdt, hoe het verder in je leven ook is. 

Dan heb je vrede en rust, al is er allerlei lawaai en drukte, en van alles waar je mee te dealen hebt.

Ja, je hart bewaren boven alles, met wat daarin zit - schoonheid van deze schepping en de innerlijke vrede die Jezus alleen kan geven. Dat met je meedragen, en op die manier je leven kleur geven, daar gaat het om.

In mooie en minder mooie momenten is er dan something beautiful in je hart.

Als de groene kamer uit het verhaal, waar die vrouw op adem kon komen. 

In green pastures of home, om dan weer verder te kunnen. 

La liseuse
schilderij van de Franse kunstschilder Jean-Honoré Fragonard,
geschilderd tussen 1770 en 1772, olie op doek

-en ik vond haar in een Franse brocante winkel-

Come walk with me

Dit lied wat we laatst met koor zongen sprak me aan, en dan vooral ook de tekst. 
Het gaat ten eerste over God zélf die zegt: 'ga met Mij mee', en die volmaakte vrede en rust kan geven. 

Toch heeft het ook met ons te maken, zoals omschreven in dit citaat:  

I don’t believe that God chose you, and blessed you  
so that you could heap those blessings up upon yourself. 
I believe God chose you, and you, and you, and every one of you others, 
because He wants to make a difference in this world. 

And you know what? 
That He left the Church here, and the Church is the only group of people, and the Church is the only institution in the world
that can bring about a change.
This government cannot do it, so stop depending on the government. 

Educational systems cannot do it, so stop trusting educational systems.
The Church was chosen by God to make a difference. 

'Niet op regeringen vertrouwen', dat sprong er voor mij ook speciaal uit vanwege alles wat er in de wereld gaande is. Maar ook het intellect, dat is het niet.
En dan de clou, die me aan het denken zette, de Gemeente van Christus is de enige groep mensen die een verandering kan brengen en het verschil kan maken. Jezus zei het ook al: Jullie zijn het licht van de wereld en het zout van de aarde.
 
Wij zijn Gods handen en voeten in deze wereld, door anderen 'mee te nemen' en hen Jezus te laten zien. Er voor hen te zijn op hun reis - and make a difference.
En dat mag ons wat kosten, misschien kost het je wel alles.

“Never forget what Jesus did for you. Never take lightly what it cost Him. And never assume that if it cost Him His very life, that it won't also cost you yours.” 

De foto's pasten perfect, ze nodigen je uit om het pad te volgen, en hoeveel beter is het om dat samen te doen. Met God. 
Maar ook met elkaar en speciaal met anderen die wel wat gezelschap en hulp kunnen gebruiken. Die Jezus nodig hebben.
En tegen hen te zeggen:

'Come, walk with me ...'
 

Come walk with me

and find rest for your soul

here by my side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of my endless love 

restore in your heart 

Oh how I long for My love to be yours

All that I give you, will make you secure in Me

Light for our journey, the promise of peace

The beauty of My Spirit 

shining over your face 

 

 Let me dry your tears

wash away your fears 

when your heart is crying in the night

I will be your strenght

I will be our guide

I will lead you on into the Light

Come walk with me 

and find rest for your soul

here by My side you"ll be blessed and made whole again

peace for your life when its broken apart

the wonder of My endless love 

restore in your heart 

"Christianity is about learning to love like Jesus loved

 and Jesus loved the poor and Jesus loved the broken.”

 citaten: Rich Mullins

  

Take it or leave it (graag of helemaal niet)

Vorige week moest mijn dochter een pasfoto laten maken voor haar nieuwe id-kaart. Dat duurde natuurlijk even en in die korte tijd viel mijn oog op een column; het onderwerp gaf mij onverwachts herkenning. 

Wat was het geval, de schrijfster had op de sociale media gedeeld dat ze last had van het PTSS (post traumatisch stress syndroom). Alleen, wat viel het haar tegen dat als je zoiets deelt waar mensen blijkbaar geen raad mee weten, je gewoon geen reactie krijgt. 

Niet dat je nu perse op likes zit te wachten, maar deel je een griepje of een stevige verkoudheid of voor mijn part een gebroken been, dan is meeleven in ieder geval verzekerd. Al is een opmerking: ah wat rot voor je, beterschap! wel heel snel gemaakt.
Alles wat in onze belevingswereld ligt en wat we herkennen, dat kunnen we ook méér indenken.

Maar juist als je iets hebt wat mensen niet snappen, waarvan men amper weet dat het bestaat (laat staan wat het inhoudt) dan is dat meeleven er veel minder. En dat zie je juist als er iets moeilijks als het PTSS aan de hand is, zoals in de column beschreven.
Het wordt als het ware genegeerd. En dat komt aan. Want hoe kan er dan ooit begrip komen of kan je een ander helpen.

<><><><><><><>

De column raakte me, omdat het met méér aandoeningen en ziekten zo is dat mensen die daaraan lijden, vanwege de vele zo ingrijpende gevolgen, juist begrip en steun nodig hebben. Maar ze staan in de kou omdat de mensen om hen heen er geen weg mee weten.

De omgeving van een chronisch zieke bijvoorbeeld, is er alláng aan gewend dat broer of zus, tante, nichtje of neef, ziek is, het is al zó lang zo, ze weten niet anders meer.
Zij zijn allang weer tot de orde van de dag overgegaan.
 
Maar de persoon in kwestie kan dat niet, hijzelf went er nooit aan. Elke dag is er weer de strijd het te aanvaarden, om ziek en met pijn op te moeten staan.

 

'Leg het nog es uit', zou je zeggen, 'dan luisteren mensen toch wel?'
Maar nee, dat helpt vaak helemaal niet (meer) als de gewenning eenmaal is opgetreden. Men denkt de situatie te kennen en dat is de valkuil, want er is vaak een eigen invulling die anders is dan de werkelijke situatie.

Mensen kunnen zich vaak ook niets voorstellen bij de klachten die horen bij een voor hen onbekende ziekte, laat staan dat ze zich kunnen indenken dat dit ziek-zijn niet meer over zal gaan.
 
En wat je als zieke ook doet, of je het nog nét kan of helemaal niet meer - het is nooit goed. In plaats van waardering voor een ongelofelijke inspanning is de reactie eerder: 'Zie je wel hij kan toch nog wel dit of dat.'
Het onbegrip maakt nog eenzamer dan het hebben van een onbekende aandoening sowieso al is.

Wat dan wel te doen?

Echt luisteren, dat is de sleutel. Om daarna alles wat je hoort ook gewoon te accepteren. En dat gráág te willen.
En als je écht wilt horen hoe iemands leven is en wat de gevolgen van de ziekte zijn, ontstaat er begrip en mee leven. Al begrijp je lang niet alles. En stel je jezelf voor de ander open.

Het is niet voor niets een Bijbelse oproep, door Jezus uitgesproken als een vanzelfsprekendheid, maar blijkbaar wel nodig dit speciaal onder onze aandacht te brengen:

Ik was ziek en u hebt Mij bezocht.

En gebeurt het niet, dat we ons openstellen en meeleven, er gewoon zijn, dan zal het moment aanbreken dat het helemaal niet meer hoeft. 
Dan is het op, er is geen energie meer over en is het exact zoals in de laatste zinnetjes van de column wordt gezegd:

Ontvrienden kan altijd. Graag zelfs dan.

Want vrienden die er niet écht voor je willen zijn terwijl je hun steun zo nodig hebt, die ben je liever kwijt dan rijk. 
En hoop ik met heel mijn hart dat er mensen overblijven, die er wel willen zijn, vanuit het hart en uit liefde voor Jezus.
Pas dan heb je ook - graag of anders helemaal niet - Christus zelf bezocht. En aan zijn woorden gehoor gegeven.

 'Take it or leave it' 
Want wie niet voor Mij is, is tegen Mij.





 

Wanneer worden we eindelijk 'daders'?

Gisteren was het 'vaderdag' ... en bijna over de hele wereld heet de derde zondag in juni zo: 'vaderdag'.
Mooi om dan ook aan je vader te denken, maar het gekke is dat ik dat niet speciaal deed. Wel was het de verjaardag van mijn opa, hij was daarom wel in mijn gedachten. 

Maar hoezo een speciale dag. Er is blijkbaar niet genoeg aandacht voor 'vaders', voor 'moeders'...
Zou dat echt zo zijn? Of is het een puur commercieel belang; het bloemetje wat gekocht wordt is wel het minste wat mensen dan doen en als je het bij elkaar optelt is het economisch gezien al heel interessant. En bij een bloemetje blijft het meestal niet, als je de folders moet geloven. Het wordt al gekker en duurder wat vader nodig heeft. Kassa!

Voor mensen die nooit vader (of moeder) zijn geworden, of die hun kinderen niet kunnen zien, is al die vaderdag-aandacht van de laatste dagen al helemaal véle bruggen te ver. 

Waarom is er tegenwoordig voor elke groep van mensen wel een bepaalde dag vastgesteld? 
Vandaag 20 juni is bijvoorbeeld wereldvluchtelingendag, uitgeroepen door de VN. Heel bekend is ook wereldkanker dag en zo zijn er nog meer voorbeelden te noemen. Van een 'internationale vrouwendag' tot 'de week van de chronische zieke' (zou het echt helpen in de praktijk?) en alles wat men verder bedenkt.
  
(Dan heb ik het nog niet eens over de hypes van speciale activiteiten zoals 'challenges' -een heel bekende was die voor ALS- en sponsoracties voor van alles en nog wat)
 
Natuurlijk is aandacht voor onderzoek belangrijk en het is nodig dat er meer bekendheid wordt gegeven aan mensen die het extra zwaar hebben door ziekte of andere moeilijke omstandigheden zoals grote armoede, vervolging, gevangenschap. 

De hamvraag

Maar toch, waar is de spontane aandacht die er elke dag zou horen te zijn voor mensen om ons heen, in welke situatie ze zich ook bevinden?
Zijn we niet meer sociaal genoeg om uit onszelf anderen op te zoeken die ziek zijn of eenzaam? Die het moeilijk hebben? 
Kunnen we niet meer géven zondermeer? Hebben we daar echt een speciaal uitgeroepen dag of speciale uitdaging (met allerlei promotie op de sociale media) voor nodig? 

Wat is de Bijbel dan actueel. Eert uw vader en moeder kennen we allemaal nog wel. 
Maar wat zegt Jezus ons verder nog? 

 Want Ik heb honger geleden en jij hebt Mij te eten gegeven. 

 Ik heb dorst geleden en jij hebt Mij te drinken gegeven, 

 Ik ben een vreemdeling geweest en jij hebt Mij gehuisvest, 

 naakt en jij hebt Mij gekleed, 

 ziek en jij hebt Mij bezocht; 

 Ik ben in de gevangenis geweest en jij bent bij Mij gekomen. 

(Jezus in Matt 25 vers 35 en 36)

Als ik echt goed kijk wat er nu eigenlijk staat, vraagt het actie. Daden. 
Zoals Jezus op een andere plek zegt:

Een ieder, die tot Mij komt en mijn woorden hoort 

en ze doet ...

In theorie weten we het vaak als gelovigen heel goed. Maar mooie woorden heeft niemand wat aan, dan blijft ons geloof dood. En dat betekent: helemaal niets waard.

Wanneer wij deze tekstgedeelten echt in praktijk gaan brengen is er geen speciaal uitgeroepen dag of 'challenge' meer nodig, voor wie dan ook.
Dan hébben we oog voor anderen. 
En zal het ons (zeker als gelovigen) gaan opvallen dat er mensen zijn die aandacht en hulp nodig hebben. Die zich bevinden in situaties waar zij zelf ook niet om gevraagd hebben en niet meer zelf in staat hun situatie te veranderen.

Mijn opa (19 juni 1902) waar ik op vaderdag altijd naartoe ging, was aardappelkweker en in de jaren 50/60 al bezig om na te denken over de voedselverdeling in de wereld, door een aardappelras te kweken die het in de ontwikkelingslanden goed zou doen qua opbrengst. Ook dit is Mattheus 25: want ik heb honger geleden en jij hebt mij te eten gegeven.

Dan ga je het zien.
En is het geen vraag meer, maar gééf je van je overvloed: eten, drinken, onderdak en kleding als het mogelijk is. Daar is nog nooit iemand arm(er) van geworden. Zoals mijn opa daar al oog voor had en tot daden overging.

Dan kóm je in beweging en zoekt een zieke op die tot bijna niets meer in staat is. Je wilt er zelfs graag zijn. 
(Vraag dan ook eens of je iets kunt doen)
Heb aandacht voor gevangenen als de mogelijkheid zich aandient, zonder een oordeel te hebben.
Gelukkig hoeven we daar niet hoogintelligent of rijk voor te zijn, dat is zo mooi. Er voor de ander zijn en luisteren is vaak al voldoende. 

Zo geef je jezélf en dat maakt op een heel andere manier rijk.
Een rijkdom die dieper en verder gaat en meer voldoening schenkt dan aardse rijkdom ooit zal kunnen. 

Een schat die we later in de hemel terug zullen vinden.
Omdat we het in wezen aan Jezus zélf hebben gedaan. 
En dat is blijvend.

Dan zullen de rechtvaardigen Hem antwoorden, en zeggen: 

"Here, wanneer hebben wij U hongerig gezien en hebben wij U gevoed, 

of dorstig en hebben wij U te drinken gegeven?  

Wanneer hebben wij U als vreemdeling gezien en hebben U gehuisvest, 

of naakt, en hebben U gekleed?  

Wanneer hebben wij U ziek of in de gevangenis gezien en zijn tot U gekomen?"

 En de Koning zal hun antwoorden en zeggen: 

"Voorwaar, Ik zeg jullie, in zoverre jij dit aan één van deze mijn minste broeders hebt gedaan, 

heb jij het Mij gedaan."

(Jezus in Matt. 25: 37 tot 40) 

 

Veilige aankomst, hoe dan ook

Meestal neem ik er geen tijd voor en vaak is het er ook te druk voor in huis. Maar het is soms heerlijk om even een tukje te doen als de moeheid toeslaat. En van de week lag ik even op de bank, de zon scheen ook nog precies op die plek naar binnen. Je kunt er dan echt van bijkomen.
Want wij mensen worden moe, in ieder geval moeten we elk etmaal verscheidene uren slapen anders gaat het niet goed.

Eén van de eerste dingen waar ik het zelf aan merk is hier thuis inmiddels een gevleugelde uitdrukking: "Sorry, ik kan even niet echt denken...", te pas en te onpas aangehaald door mijn huisgenoten.
Ooit las ik dat moeheid achter het stuur zelfs gevaarlijker is dan alcohol; een paar doorwaakte nachten kostten me inderdaad ooit een autoportier. En als de kinderen 's nachts niet wilden slapen hielden ze dat langer vol dan ik en voelde ik me meer één van de discipelen in de hof. Die het lieten afweten toen Jezus hen nodig had. Al was het maar een uurtje.
Nee, de geest is wel gewillig maar het vlees is zwak.

Zou God ons ooit kunnen begrijpen ...?

Hij heeft nooit last van moeheid en alles waar wij verder nog onder gebukt gaan. Hij heeft geen slaapje nodig om weer op krachten te komen.
Dat kunnen wij met onze menselijke, zwakke lichamen niet voorstellen; niet moe, en nooit verslapt Zijn aandacht ...
Van God staat zelfs in de Psalmen:

'De bewaarder van Israël sluimert nog slaapt'

Dan denk ik ook direct aan de geschiedenis van Elia op de Karmel, waar hij Israël uitdaagde om te laten zien wie de ware God was, Baäl of Jahweh.
En al riepen de Baälpriesters al uren hun god aan om het vuur op het altaar te ontsteken, er gebeurde niets.
Zodat Elia zich spottend afvroeg 'of Baäl misschien wel sliep of net even op reis was'.
Een uitspraak die tot de verbeelding spreekt ...

God verteerde direct daarna niet alleen het offer, maar zelfs het hele altaar (waar van te voren nog flink water over was gegoten, voor een nog groter effect)
Hij is zo anders dan wij, de Machtige, de Volmaakte. Daar kunnen wij niet aan tippen.
Met Hem valt niet te spotten.

Jezus net als wij

Wat is het daarom bijzonder om te weten dat Jezus zelf mens is geworden - God in het vlees - en op gelijke wijze als wij een lichaam had. Hij wéét wat het is moe en uitgeput te zijn, net als wij.
Gelukkig! Hij kan ons begrijpen en veroordeelt ons niet. Want Hij weet alle dingen, ook waarom het ons zo vaak niet lukt om vol te houden; Hij voelt mee met onze zwakheden.
Ook als we moe zijn van bepaalde situaties en niet meer verder kunnen, als de storm is opgestoken.

Jezus zelf was ook moe en sliep achter in het schip, toen het zo stormde dat de discipelen bang waren te vergaan. En Hij pleit voor ons, elke minuut van de dag en de nacht. Ook als wij te uitgeput zijn om het te merken.
Hij is er in de storm, ook als die niet gaat liggen. En je het gevoel hebt schipbreuk te lijden, zoals Paulus het meemaakte en ze aanspoelden op Kreta.

Maar Paulus wist van de Heer, dat iedereen veilig aan aan land zou komen. Niemand zou verdrinken. Ja, wat een bemoediging voor ieder die (even of helemaal ) niet meer verder kan.

Daar gaat ook een lied over wat ik als klein kind al zong, dat ieder die Jezus aan boord heeft, veilig aan zal komen. Toen begreep ik de woorden nog niet helemaal....
Veilig strand, dat wel, maar: 'zijn kruisvlag hoog in top... als arke der verlossing' was toch wat ingewikkelder,

Nu, zoveel jaren later, heb ik de waarheid ervan ervaren dat Hij er is, hoe we er ook aan toe zijn, 'al zweept de storm ons voort ...'
En ik hoorde pasgeleden iemand het zo omschrijven, dat het erom gaat Hem te vertrouwen en te blijven ontmoeten, op de plek in de omstandigheden waarin we zijn, hoe 'verrot' die ook lijken.
Misschien wel met een scheepje dat vergaan is. Want de de golven worden niet altijd tot zwijgen gebracht.
Maar ook dan zullen we (net als Paulus met ieder die bij hem was) dwars door alles heen, al is het vastgeklampt aan een stuk hout, tóch veilig aankomen.

Scheepke onder Jezus’ hoede
met zijn kruisvlag hoog in top, 
neemt als arke der verlossing 
allen, die in nood zijn, op 
Al staat de zee ook hol en hoog 
 en zweept de storm ons voort 
Wij hebben ’s Vaders Zoon aan boord 
En veilig strand voor oog

Bij 'Brussel'

'Brussel was toen nog een bruisende stad ...'

Dat was waar ik direct aan dacht na de aanslagen deze week op het vliegveld en een metrostation in Brussel. Al ken ikzelf de stad niet, dit liedje kende ik wel van lang geleden.  
'Brussel ja Brussel was vrij en vrolijk ...'

Want het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Zoals Parijs ook vrolijk was, maar ook die stad niet meer alleen de stad is van de Eifeltoren, de Champs-Ellysées en Montmartre .... waar ik ooit met school een paar dagen was, ook al lang geleden.

Al ik gun mijn kinderen ook nog zó een land en een wereld waarin je niet na hoeft te denken of het wel veilig is om een bepaalde reis te maken, een grote stad te bezoeken of naar een evenement te gaan. Een zorgeloos leven. 
Zoals in dit filmpje/lied Brussel nog zorgeloos en vrij was.

Mijn tienerdochter merkte op 'gelukkig niet in Amsterdam te wonen' en gaf daarmee aan ook de consequenties te beseffen van het geweld deze week, de onschuld voorbij.
Deze wereld heeft zelfs al lang geleden haar onschuld verloren; een paradijs is het hier op aarde niet meer geweest sinds Adam en Eva verleid door de duivel, verdreven werden uit de Hof van Eden.

Tegelijkertijd is het niet alleen maar narigheid om ons heen, zoals de joodse Anne Frank het schreef toen ze (ook als tiener) zich verborg voor de Nazi's:

"Ik denk niet aan alle ellende, maar aan alle moois dat er nog is"

Na twee wereldoorlogen en een Koude oorlog in de vorige eeuw, leken we geleerd te hebben om als mensen met elkaar te leven. De Muur viel, in oost en west bleken gewone mensen te wonen die niet meer tegenover elkaar wilden staan.

In die tijd (eind jaren 80) zag ik een documentaireserie over de opkomst van de Islam - het was voor mij niet voor te stellen dat het écht zover zou komen en hun Jihad ook echt het 'veilige' westen zou bereiken.
Maar zo'n slordige 25 jaar na dato is het zover; onze westerse wereld heeft nog nooit op deze schaal de dreiging van terreur, gevolgd door aanslagen in naam van Allah, zo ervaren als in het laatste jaar. 

En de vluchtelingen uit de oorlogsgebieden overspoelen Europa; oorlogen die veelal gevoerd worden vanwege de Islamitische expansiedrift. 
De verhalen zijn schrijnend.

Velen denken echter ook dat hier de straten van goud zijn en je alles kan krijgen wat je hartje begeert. Inmiddels gaan er ook mensen terug naar bijvoorbeeld  Noord Irak, het leven is daar (ontdekten zij) voor hen vele malen beter, dan in Europa ergens in een asielzoekerscentrum, wachtend op uitsluitsel.

Maar ook lees ik over gevluchte christenen die hun leven niet zeker zijn tussen mede-gevluchte moslims...
En nu waren er eergisteren de aanslagen in Brussel en als we de berichten moeten geloven 'is dit is nog maar het begin'.

Met inmiddels - en dit schrijf ik enkele dagen later - een grote aanslag in Pakistan, speciaal om christenen te treffen die het Paasfeest vieren...

<>-<>-<>-<>-<>-<>-<>

Voor mij duidelijk dat achter al het geweld in naam van Allah niet ónze God schuilgaat. Want het is dood en verderf wat er gezaaid wordt. Het is de duivel, door Jezus aangeduid als de mensenmoordenaar van de beginne. Die alles en iedereen en vooral de mensen die echt bij God horen wil vernietigen.

Zo gebruikte hij Kain, en Haman - juist vandaag is het Purim waarbij herdacht  wordt dat de joodse Esther haar volk redde van de ondergang.  
En hebben we Herodes de kindermoordenaar.
Meer recent is het Hitler en zijn Endlsösung. En Israël moet nog steeds van de kaart geveegd - Hitlers 'Kampf' en de 'intifada' is dan ook zelfs letterlijk, één en dezelfde strijd. 
En dit is nog maar een kleine selectie voorbeelden.

Nu brengt de IS vernietiging en dood naar Europa en eist de aanslagen in Parijs en nu ook die in Brussel op. Voor hen is de vrije westerse wereld een Joods/christelijke beschaving (al is daar vaak bar weinig meer van te merken) en dat past niet in hun ideologie van een wereldwijde onderwerping aan de Islam met een wereldwijd kalifaat.
Al verwachten zij net als de Joden ook een messias.

Welke messias?

Maar het zal niet onze Messias zijn die komt voor zijn volk Israël. Het is een anti-messias. Frappant dat de Bijbel het heeft over de anti-christ die inderdaad zal komen voor een wereld die de echte Christus heeft afgewezen. De verblinding die dat met zich meebrengt maakt de weg steeds meer voor hem vrij.

Zelf denk ik dat het niet ver meer is. Als ik zie wat er allemaal in de wereld gebeurt qua politiek en oorlogen die niet te stoppen zijn, hoeveel mensen op drift zijn, hoe groot de problemen.
Hoe groot ook ten diepste de haat is tegen alles wat met Jezus te maken heeft, de leugens die er geloofd worden als het om Israël gaat ... (over verblinding gesproken!)

Gisteren vertelde iemand naar aanleiding van 'Brussel', dat zijn moeder vroeger zei, als hij als kind beangstigende beelden zag: 'Kijk naar de mensen die komen helpen, die zijn er altijd ...'
Zo mogen wij weten dat Jezus onderweg is, Hij staat te komen. 
Zoals Hij zelf vertelt in Lucas 21:

 Wanneer dit alles staat te gebeuren, richt je op en hef je hoofd omhoog, 
want je verlossing is nabij

Dat er nog veel mensen en ook juist moslims, de Messias vinden. En gelukkig gebeurt dat ook zodat zij bewaard blijven voor de tijd die nog komen gaat, als de anti-messias de macht heeft, wanneer uiteindelijk de hele wereld zal optrekken naar Jeruzalem. 

Dan zal de ware Messias komen en in Israël de overwinning behalen. Hij zal de anti-christ doden met zijn adem. 
Het lijkt de afloop van een spannend sprookje maar het is echt: de overwinning over het kwaad.

Ik hoop dat jij erbij bent als Hij iedereen die nu al in Hem gelooft meeneemt van deze aarde, voordat dit alles zal gebeuren. 
Om dan voor altijd bij Hem te zijn. 

Pass it on

It only takes a spark 

to get a fire going

And soon all those around 

can warm up to its glowing

That's how it is with God's love
Once you've experienced it
You spread your love to everyone
You want to pass it on

What a wondrous time is spring 
when all the trees are budding
The birds begin to sing 
the flowers start their blooming

That's how it is with God's love
once you've experienced it
You want to sing, it's fresh like spring
You want to pass it on

I wish for you my friend, this happiness 
that I've found
You can depend on Him 
it matters not where you're bound

I'll shout it from the mountain tops
I want the world to know
The Lord of love has come to me
I want to pass it on

old memories, but still true
~ spring 2016